Να, λοιπόν, μια ωραία ιδέα για ένα διαφορετικό ελληνικό street snack, τώρα που είναι μόδα το «όλα στο χέρι»: φρεσκότατα (όπως με διαβεβαίωσε αρμοδίως ο φίλος ερασιτέχνης ψαράς Κυριάκος που έφαγε μαζί μου) & νοστιμότατα, γαριδάκι & γαύρος σε χωνάκι, deep-fried μπροστά μας εκείνη την ώρα & ευτυχώς με τόσο-όσο αλάτι! Που; Στον Ζήση κοντά στην πλατεία Αγίας Ειρήνης.
Μου κάνει είναι η αλήθεια εντύπωση που δεν είχε άλλος κανείς σκεφτεί μέχρι τώρα να αξιοποιήσει τα εθνικά μας «τσιπς», την αθερίνα, τον γαύρο, τις σαρδελίτσες & τις γαριδούλες, που καταναλώνονται μεν σαν edamame σε όλες τις παρά θιν’ αλός* ταβέρνες καλοκαιριάτικα, αλλά είναι παραδόξως εξαφανισμένα από το urban food culture μιας μητρόπολης που μετράει πολλά χιλιόμετρα ακτογραμμής… Μπράβο στον έξυπνο Ζήση, λοιπόν!
By the way, βλέπω αυτές τις μέρες το ντοκιμαντερ Ugly Delicious, όπου ο διάσημος σεφ Dave Chang, μαζί με αυστηρούς αλλά όχι κομπλεξικούς food critics, ανακαλύπτουν την υπέρτατη νοστιμιά σε «τρύπες» χωρίς τραπεζομάντηλα & «βρομιές» χωρίς food-styling. «Είμαι ο πιο σνομπ από όλους», λέει στο 1º επεισόδιο ο αμερικανο-κορεάτης σταρ-σεφ & «δεν θα μου επιβάλει εμένα κανένας τι επιτρέπεται να μου αρέσει & τι όχι». Τον νιώθω…
*παρά θιν’αλός: Ἡ θίς, τῆς θινός είναι η σωρός της άμμου, ο γιαλός, η αμμουδιά. Η πρώτη της, όμως, σημασία ήταν αυτή της πληθύος, της ποσότητας. Θῖνες νεκρῶν στους Πέρσες του Αισχύλου είναι οι πολλοί νεκροί, που έπεσαν στην ναυμαχία της Σαλαμίνος. Θῖνα ονόμαζαν και τον αμμόλοφο, λέξη που έχει μείνει μέχρι σήμερα.
Κι ἡ ἁλς, τῆς ἁλός είναι η θάλασσα κοντά στην ακτή. Την συναντάμε και στο αρσενικό γένος ὁ ἅλς, τοῦ ἁλός, το αλάτι.
3 χιλιάδες χρόνια πριν πρωτοσυναντούμε ολοκληρωμένη την φράση στην Ιλιάδα του Ομήρου, όταν ο Αχιλλέας βγαίνει να κλάψει και να αναζητήσει την μητέρα του, την θαλασσινή θεότητα Θέτιδα. Θα βαδίσει «παρά θῖν’ ἁλός» (Α 327), θα την επικαλεστεί, και εκείνη θα αναδυθεί από τα βάθη του ωκεανού, για να αποκαταστήσει την αδικία που έγινε σε βάρος του…