Φαντάζομαι έχουμε πια δώσει τελεσίδικη απάντηση στο παλαιολιθικό ερώτημα αν τα wild floral prints είναι το ίδιο γοητευτικά & σέξι για τους -macho- άντρες πέρα από τις γυναίκες (& τα μαξιλάρια)…
Γι’ αυτό & βλέπεις τόσα απενοχοποιημένα & free-spirit millennial αγόρια, χωρίς τα παλιακά συμπλέγματα σχετικά με το στιλ & τη σεξουαλικότητα, να προτιμούν τα φλοράρ εμπριμέ από τα γεωμετρικά σχέδια, τα Burberry καρό, τα μίνιμαλ μονόχρωμα ή ό,τι άλλο θεωρούσε ο κηδεμόνας τους αρκετά «αρρενωπό» από τη χίπικη δεκαετία του 70 & μετά.
Το τελευταίο παλαιάς κοπής ταμπού που καταρρέει έχει να κάνει με την εποχικότητα ενός λουλουδάτου pattern: είναι μόνο για θερμά κλίματα, αμμουδερές παραλίες & καυτά καλοκαίρια ή μπορεί να φορεθεί & στη χειμωνιάτικη Αθήνα που πότε πότε χιονίζει (& κλείνουν τα σχολεία);
Μοιάζει σχεδόν το ίδιο σαν να αναρωτιέσαι αν μια μαρινιέρα μπορεί να φορεθεί στη στεριά, αν είναι σωστό ένα biker jacket να οδηγεί Smart αντί για Harley ή αν τα Vans είναι μόνο για σκειτάδες με ακμή κι όχι για 60χρονους με ρυτίδες.
Όλα επιτρέπονται από τη μόδα -κι αυτός είναι ο μόνο κανόνας για ανθρώπους με αισθητική.
Αλλιώς, αν δεν χειρίζεσαι άπταιστα το γούστο, το φλοράλ πουκάμισο θα είναι το ίδιο έγκλημα πάνω σου είτε σε beach bar με μοχίτο είτε στου Μαζωνάκη με βότκα σκέτη. Σωστά;
