Στα αναπαυτικά χρόνια του Netflix, με τις άπειρες επιλογές για ανέξοδο στριμάρισμα, το να βγεις από το σπίτι για σινεμά ή θέατρο είναι μεγάλο ρίσκο. Και καλά η ταινία, που όταν από τα πρώτα λεπτά αποδειχτεί κακή μπορείς να το ρίξεις στο ποπ κορν, στο χαμούρεμα, να φύγεις (το συνηθίζω τελευταία), χωρίς κανείς να ενοχληθεί ή να παρεξηγηθεί. Όταν, όμως, το θέατρο είναι κακό, είναι ανυπόφορο…
Γι’ αυτό & έκανα αυτή τη short list με τρεις παραστάσεις που είδα (ολόκληρες) & σου τις προτείνω για διαφορετικούς λόγους την καθεμία:
Η «Κωμωδία των Παρεξηγήσεων» του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου
Με δεδομένο ότι ο Σαίξπηρ θέλει έτσι κι αλλιώς υπομονή, ακόμη & για τις κωμωδίες του, γιατί είναι ο λόγος & η υπόθεση πυκνά & πολύ πιο περιπλεγμένα από τον συνθηματικό τρόπο που αντιλαμβανόμαστε πια τη ζωή μέσα από τις λίγες λέξεις-λεζάντα στο instagram, αυτή η παράσταση είναι τόσο άψογα δουλεμένη που τη χαζεύεις ακόμη & αν δεν ακούσεις τίποτα από το κείμενο!
Από την εξαιρετική Κατερίνα Ευαγγελάτου περιμένω ούτως ή άλλως πια παραστάσεις από ένα επίπεδο & πάνω, αλλά η «Κωμωδία των Παρεξηγήσεων» στο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου είναι ένα κέντημα σκηνοθετικού παιχνιδιού με τον θεατή & λεπτομερούς κινησιολογίας, αποσπώντας από τους ηθοποιούς, με κορυφαίους τον Νίκο Κουρή & τον Ορφέα Αυγουστίδη, ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ σπαρταριστές ερμηνείες!
Είναι επίσης χάρμα οφθαλμών -κοστούμια, σκηνικά & makeup- οπότε τι άλλο να ζητήσω; Κι αν καταφέρεις να συγκεντρωθείς, χωρίς να σκέφτεσαι το κινητό σου, το ίδιο το έργο έχει πολλή πλάκα & πολλά σαιξπηρικά τρικ για να έχεις να ασχολείσαι. Μην το χάσεις!
Η «Κουζίνα» του Άρνολντ Γουέσκερ σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη
Εδώ το έργο δεν μου είπε απολύτως τίποτα, ένα απλοϊκό αριστερίστικο εμβατήριο για την εκμετάλλευση του ιδρώτα του εργάτη από το κεφάλαιο.
Όμως, ίσως ακριβώς επειδή το έργο δεν έχει χυμούς από μόνο του, ο ταλαντούχος Γιώργος Νανούρης πήρε το θάρρος να το ξεζουμίσει, φτιάχνοντας μια παράσταση σαν ενεργειακό σοκ, σε διαρκή κίνηση, θόρυβο, ένταση, τους ηθοποιούς σε μόνιμη εγρήγορση & περιδίνηση, χορογραφημένους με στιλ & πολύ σεξ απίλ.
Οι φρέσκοι ηθοποιοί δε, νέοι όλοι ή/και πρωτοεμφανιζόμενοι, είναι συγκινητικό πόσο τα δίνουν όλα για όλα με όρεξη που σπανίζει, παρασύροντας το κοινό σε ένα πάρτι στο Θέατρο Αποθήκη, του οποίου απλά θα ήθελα να είναι άλλο το θέμα.
Περιμένω πολλά από τον Γιώργο Νανούρη. Έχει δείξει (και το δείχνει κι εδώ) ότι έχει ιδέες, ορμή, μοντέρνα αντίληψη & μπορεί να ηγηθεί μιας παράστασης με επιτυχία που χρειάζεται @ρx1δ1α!
Ο «Αρίστος» σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου, βασισμένο σε μυθιστόρημα του Θωμά Κοροβίνη
Η πικρή μετεμφυλιακή ιστορία του περίφημου «Δράκου του Σέιχ Σου«, ενός λαϊκού φτωχού παιδιού, του Αρίστου, που μάλλον άδικα δικάστηκε με συνοπτικές διαδιακασίες & εκτελέστηκε, προκειμένου να στραφούν αλλού τα φώτα σε μια εποχή γεμάτη πολιτικές εξελίξεις, ανέβηκε πέρυσι στο Θέατρο του Νέου Κόσμου & κατέστη sold out για πολλές βδομάδες (είναι & μικρό το θέατρο, παιζόταν & Δευτέρα-Τρίτη μόνο), δημιουργώντας ένα buzz γύρω από την παράσταση, η οποία τώρα μεταφέρεται στο μεγαλύτερο Θέατρο Άνεσις για να εξαργυρώσει τη φήμη της.
Είναι καλή παράσταση, με ιδιαίτερα ξεχωριστή την πηγαία ερμηνεία της Ελένης Ουζουνίδου (αυτή η νέα κοπέλα σαν να κουβαλά ακόμη μια αρχετυπική Πόντια μέσα της), φτιαγμένη λιτά, όχι μόνο λόγω budget, αλλά αποτυπώνοντας έτσι με μαγικό ρεαλισμό και τη μιζέρια της τότε Ελλάδας.
Αυτή η θεατρική μιζέρια, βέβαια, είναι που με κάνει ταυτόχρονα να θεωρώ την παράσταση & λίγο «παλιακιά», ένα θέατρο σαν… Σπύρος Ευαγγελάτος (ο μπαμπάς της Κατερίνας) , που είναι κάπως ντεμοντέ για το 2019.
Την προτείνω ως τροφή για σκέψη & ταξίδι στον χρόνο (ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία εκείνη η εποχή), αλλά δεν πρόκειται & για κανένα «θεατρικό γεγονός»…