Τα θαλάσσια ταξί έκαναν ζιγκ ζαγκ για να περάσουν ανάμεσα στα μεγάλα σκάφη που αγκυροβόλησαν αυτό το ΣΚ γύρω απ’την Ντάπια και το παλιό λιμάνι των Σπετσών.
Και επιδέξιες μανούβρες για να δέσουν δίπλα στα αμέτρητα φουσκωτά με τις τρεις μηχανές, αποβιβάζοντας sunkissed επιβάτες με Polo, Moncler & boat shoes στις τιγκαρισμένες ψαροταβέρνες, όπου δεν έβρισκες τραπέζι ελεύθερο πριν τη Δευτέρα.
Ποιοι είναι όλοι αυτοί;
Ξεχύθηκαν, βλέπεις, πλούσιοι & μισθωτοί, το πρώτο weekend του Ιουνίου, να ξοδέψουν στο αριστοκρατικό νησί -χωρίς παραλίες- όσα αποθησαύρισαν τους μήνες της πανδημίας -επιστρεπτέες & επιχορηγήσεις, ελαφρύνσεις & ρυθμίσεις χρεών.
Κι όταν λέω σκάφη δεν μιλάω φυσικά γι’αυτές τις βάρκες της φωτογραφίας, εδώ μπροστά στη μαγική ταράτσα του Bikini, αλλά για τις επταόροφες πλωτές πολυκατοικίες που δεν είχα ξαναδεί τόσες μαζεμένες παρά μόνο στο Μονακό…
Αέρας ελευθερίας Vs Καβάφη
Με τούτα και μ’εκείνα, όμως, λίγο ο πλούτος που χορταίνει το μάτι, λίγο η ελευθερία του ταξιδιού και το αρμυρό αεράκι της θάλασσας, λίγο το πεντανόστιμο comfort food & τα cocktails στο πάντα υπέροχο Bikini, η συναναστροφή με φίλους, οι συζητήσεις για ονειρικές βουτιές στις Κυκλάδες τον Αύγουστο, τα τρανταχτά γέλια της δίπλα ανέμελης παρέας τουριστών, αλλά & το παλλαϊκό χειροκρότημα που κέρδισε απ’όλα τα τραπέζια ο τολμηρός που κυνήγησε κι αιχμαλώτισε ένα έντομο γιατί τρόμαζε τις κοπέλες, να θυμήθηκα τι μου έλειψε από την παλιά κανονικότητα και δεν θα το αντάλλαζα με καμία καινούργια: την «πολλή συνάφεια του κόσμου, τις πολλές κινήσεις κι ομιλίες» που έλεγε ο Καβάφης υποτιμητικά, θεωρώντας ότι εξευτελίζουν τη ζωή.
Και συμφωνώ ότι έτσι είναι στην υπερβολή: χάνεις τον εαυτό σου αν όλη η ζωή είναι εκεί έξω. Αλλά και το όλη η ζωή μέσα, δεν είναι ανθρώπινο…
Ούτε αυτό που 12 ακριβώς άνοιξαν τα φώτα και διαλύθηκαν οι παρέες σαν Σταχτοπούτες. Άχαρο, μελαγχολικό, awkward. Να φύγει, να πάει να χαθεί.
