Δεν ήθελα να σας (μας) το χαλάσω, αλλά το Σαν Φρανσίσκο, για το οποίο καλλιεργούνται τόσες φρούδες προσδοκίες, είναι τελικά μια μαλακία & μισή: επαρχιώτικο lifestyle του ταγαριού, εμφανής παρακμή, μιζέρια & ξερόχορτα στα κεφαλόσκαλα (παρά τη γειτνίαση με τη ακμάζουσα Silicon Valley), post-apocalyptic άστεγοι παντού (επαγγελματικά ναυάγια που ξέβρασαν οι ακραία ανταγωνιστικές επιχειρήσεις του διαδικτύου), κανένα μα κανένα world-class αξιοθέατο πέρα από τη γνωστή γέφυρα & 5 βικτωριανά σπιτάκια σε παστέλ χρώματα, τα γνωστά Painted Ladies -αν θυμάστε από τη δημοφιλή στα 90s σειρά Party Of Five…
Και επίσης -το χειρότερό μου- όλοι εδώ έχουν μουρτζούφλικο attitude, που καμία σχέση δεν έχει με τη γενικευμένη χαρά της ζωής που επικρατεί στο αισιόδοξο Λος Άντζελες.
Μάλλον η καλή του διεθνής φήμη πηγάζει από το ίδιο απύθμενο πηγάδι αστικών μύθων, όπως το «σαν τη Χαλκιδική δεν έχει», το «Βηρυτός, το Παρίσι της Ανατολής» & το «Κάιρο, η γοητευτική πόλη με τα χίλια πρόσωπα στις όχθες του (βρομερού) Νείλου».
Δεν μετανιώνω βέβαια που το είδα, αφού ήμουν στη γειτονιά (βλ. παρακάτω φωτογραφίες με τα highlights), αλλά δεν θα παραινέσω κιόλας κανέναν να ταξιδέψει ως εκεί πέρα κάτω για το τίποτα, αναπαράγοντας αστοιχείωτες βλακείες. Αν θες Ριο-Αντίρριο έχει & στην Πάτρα…
ΠΑΝΩ: Σάντουιτς με αβγό & σπαράγγια plus ανεπανάληπτα cupcakes στο πιο γνωστό μπραντσάδικο του Σαν Φρανσίσκο, το Tartine Bakery, ένα βιομηχανικού στιλ πρατήριο (φαντάσου τον Μύλο της Θεσσαλονίκης στα ‘90s), που γεμίζει με τις άεργες συζύγους των nerds που πλούτισαν από τα FB, τα Google & τα Insta… Τις ζηλεύω για τα σπαράγγια, τις οικτίρω που μένουν εδώ στην επαρχία της Καλιφόρνια…