«Πήγες στο Proveleggios; Αξίζει λες ή μπα; Μα που το άνοιξε & αυτός ο Κοντιζάς εκεί κάτω;» με ρωτήσατε από την πρώτη μέρα, κυρίως εσείς τα ζευγάρια που επί έναν χειμώνα & μια καραντίνα, αντέξατε (τελικά) ο ένας τον άλλο, εν μέρει χάρη & στην ικανότητα του Master Chef να σας κάνει να ξεχνιέστε αγαπημένοι στον καναπέ.
Μόλις πριν λίγες μέρες, λοιπόν, κατάφερα να πάω στο νέο στοίχημα της ομάδας του Nolan στον Κεραμεικό, όχι επειδή με πρόλαβαν τα περιοριστικά μέτρα, αλλά γιατί από ένστικτο γνώριζα πως το αθηναϊκό καλοκαίρι σίγουρα θα εμπλούτιζε την εμπειρία.
Από την εποχή της Βιτρίνας & του Bee που εγκαινίασαν την πιάτσα του Ψυρρή στις αρχές του 2000 ή από τότε που το Γκάζι δεν είχε μετρό & ήταν μια ήσυχη γειτονιά με οικογένειες που έβγαζαν ψάθινες καρέκλες στο κατώφλι τους, είχα να ζήσω αυτή τη σέξι χαλαρότητα σε εστιατόριο που συζητιέται έντονα -εξαιτίας φυσικά & της τεράστιας φήμης του Σωτήρη Κοντιζά ως γοητευτικού & ψαρωτικού τηλεοπτικού σεφ με star quality.
Παρατηρώντας την πελατεία, ήταν φανερή η λεπτή ισορροπία ανάμεσα σε ψαγμένους foodies (φανατικοί έτσι & αλλιώς του Nolan οι πιο πολλοί) & τηλεοπτικού κοινού, που ανάθεμα κι αν θα είχε κατέβει ποτέ στην οδό Παραμυθιάς αν δεν ήταν fan.
Όπως, όμως, στο Θέατρο, στο Χορό, στη Μουσική, η μαγική συνταγή για ένα αριστούργημα είναι το διαρκές ρίσκο να εκτροχιαστούν τα πάντα ανά πάσα στιγμή & να μην του βγει του σκηνοθέτη, του χορογράφου, του μαέστρου η ακροβασία οριακά με την καταστροφή, έτσι & σ’ ένα εστιατόριο-μπαρ (πολύ ωραία τα κοκτέιλ by the way) η μίξη του κόσμου θα ήταν flat & καθόλου σέξι αν περιελάμβανε μόνο καλοφαγάδες.
Την ίδια ισορροπία του τρόμου παίζει στα δάχτυλα ο Κοντιζάς & στα πιάτα του μικρού μενού με τις καλές τιμές. Φαινομενικά λιτές & σταράτες, οι προτάσεις του κρύβουν πολλές ριψοκίνδυνες (γενικά δικαιωμένες) ανατροπές στις λεπτομέρειες: συγκλονίστηκα με το «μελιτζάνα / shitake» στον ξυλόφουρνο που συνδύασα με δικό τους ψωμί sourdough στο μαντέμι, όπως επίσης με το πληθωρικό «slider burger με μεδούλι» (βλ. πάνω).
Καταπληκτική & ανάλαφρη (σε σχέση με αυτό που φαντάζεσαι) μια ψητή πατάτα ημέρας με sour cream ενώ τα «churros con chocolate» (βλ. κάτω) προφανώς θα γίνουν η γλυκιά τους μασκότ.
Μη με ρωτάτε. Θα ξαναπάω.
