Στην φωτογραφία πάνω, πρωταγωνιστεί ένα κομμάτι Coulibiac, μια ρώσικη πίτα αιώνων που στην καρδιά κρύβει παχύ φιλέτο σολομού στον ατμό, τυλιγμένο σε ρύζι αρωματισμένο με πέντε μπαχαρικά & τυλιγμένο σε (γαλλική, στην προκειμένη περίπτωση) σφολιάτα!
Το βρήκα στο THE PIE SHOP της οδού Βουλής, όπου μάνα & κόρη, δυο πολύ ευγενικά & τρυφερά πλάσματα, προσφέρουν πεντανόστιμες αλμυρές & γλυκές πίτες, σφολιάτες, quiche, τάρτες & ό,τι άλλο έχει ζύμη -μέχρι & cake. Και επίσης τσάγια, όπως το γερμανικό Paris Nights με κομμάτια μήλου & αχλαδιού, goji berries, λουλούδια ηλιοτρόπιου & καλαμποκιού (χωρίς καφεΐνη).
Το μικρό μαγαζί με την basic διακόσμηση, αλλά με λουλούδια στα βάζα & oldies στο cd, έρχεται ελπίζω να προστεθεί στα «χειροποίητα» modern-classics της Αθήνας, όπως ο Κώστας, το Guarantee ή πιο πρόσφατα το Juicy Grill, αγαπημένοι φάροι του street food πίσω από τους οποίους δεν κρύβεται ένας άνοστος & απρόσωπος επενδυτής, αλλά μια όμορφη ιστορία καθημερινών ανθρώπων που αγαπούν πολύ αυτό που κάνουν. Και το κάνουν όσο πιο λαχταριστό γίνεται…
ΑΡΙΣΤΟΝ: Καλή η παράδοση, φιλτάτη δε η αλήθεια…
Από την άλλη, όποιος hipster οδηγός πόλης / urban site / food blog ξαναβάλει με κεκτημένη ταχύτητα το cult ΑΡΙΣΤΟΝ στη λίστα «best πίτες/snack της Αθήνας», υποχρεούται να τις φάει κιόλας -δίκαια πράγματα…
Να στηρίξουμε κάπως ένα φούρνο από το 1910, δεν λέω, αλλά αυτή τη βόμβα λαδίλας με πρωτευουσιάνικο πιστοποιητικό αυθεντικότητας (που καμία σχέση δεν έχει όμως με τις ισορροπημένες πίτες από την επαρχία, ωσάν κομψοτεχνήματα ελληνικής λαϊκής γεύσης) δεν θα την πρότεινα παρά μόνο σε κάποιον πολύ πολύ πεινασμένο. Όπως μου έγραψε και μια φίλη σε μήνυμα, τρως σήμερα -χωνεύεις μεθαύριο.
Έλεος κάπου συντάκτες γευσης! Όχι μόνο γλυκανάλατη νοσταλγία & μοδάτη λατρεία για το παλιακό -να δοκιμάζουμε κιόλας τις μαλακίες που προτείνουμε.
Και να τις κρίνουμε σαν να έχουμε όντως 2018 & όχι 1910, δηλαδή δυο Παγκοσμίους Πολέμους, δυο κραχ, έναν εμφύλιο & δυο δικτατορίες πίσω…
