Πολύ καλοκαιρινό & ξέγνοιαστο είναι το concept του νέου εστιατορίου ΦΙΤΑ στον Νέο Κόσμο!
Και το ονομάζω χωρίς αιδώ «καλοκαιρινό«, παρόλο που δεν έχει ούτε θέα θάλασσα, ούτε δροσερό κήπο, παρά μόνο ένα φαρδύ πεζοδρόμιο και διάπλατα ανοιχτές τζαμαρίες στην υποβαθμισμένη γειτονιά με τις εργατικές κατοικίες, τους πρόσφυγες, τους λούμπεν, άντε και κανέναν ράπερ που θα έρθει εδώ να γυρίσει το video clip του φορώντας Louboutin…
Όπως είχε, όμως, συμβεί και πριν 20 χρόνια με το Mamaca’s, την πρώτη εκείνη μοντέρνα ταβέρνα της Αθήνας που άνοιξε σε ένα Γκάζι -κρανίου τόπο τότε- κι έβγαλε λευκές καρέκλες καφενείου στα χαλίκια (εκεί όπου σήμερα είναι η είσοδος του μετρό), έχουν τον τρόπο τους αυτές οι γειτονιές οι εντελώς παραιτημένες απ’το lifestyle, να εμπνέουν μια ανεμελιά, ένα ανεπιτήδευτο ζενεσεκουά, που θυμίζει Αύγουστο, ακόμη δεν μπήκε Ιούνης.
Ό,τι δοκίμασα δε εξαιρετικό: από το ceviche μυλοκόπι με την καπνιστή μελιτζάνα, την καθόλου λαδερή αθερίνα τηγανιτή και τα βραστά λαχανικά, που έτσι τραγανά και ήπια καραμελωμένα δεν τα φτιάχνουν ούτε στα Μισλέν εστιατόρια, μέχρι τη σαλάτα κινόα με τις σαρδέλες ή τα χοιρινά λουκάνικα στη σχάρα, που πολλή εντύπωση μου έκαναν γιατί ήταν από κρέας ψαχνό χωρίς πολύ λίπος, σαν ξεψαχνισμένη τρυφερή μπριζόλα. Μπράβο τους!
Επίσης ευτυχώς, παρόλο που η μισή κουζίνα έχει δουλέψει παλιότερα στις γνωστές Σεϋχέλλες στο Μεταξουργείο (και το λένε για καλό αυτό), έλειπε εδώ η χοντροκοπιά που εμένα με απωθεί σε εκείνο το εστιατόριο, το οποίο πολλοί από σας λατρεύετε, το ξέρω, άλλοι από μας καθόλου…
Αντίθετα, μυρίστηκα εξαρχής μια επιρροή από γκουρμέ Αιτωλοακαρνανία (με μιξινάρι μεσολογγίτικο πλακί, γάμπαρι Αμβρακικού και χοντρό αλάτι από τις αλυκές μας), ρώτησα κι έμαθα πως ο ένας μάγειρας είναι πατριώτης, και πολύ χάρηκα που βγαίνει αυτό τόσο όσο στην κουζίνα & στην προφορά του.
Να πάτε στο ΦΙΤΑ με λίγα λόγια… Να πάτε με βερμούδα-σαγιονάρα-φανελάκι μια μέρα που θα κάνει καύσωνα. Αυτό το μέρος έχει μια δροσιά κι ας άνοιξε εκεί δίπλα που θα μπορούσε να είναι η είσοδος για την κόλαση.