Σε απόλυτη ατμόσφαιρα παλαιού ΠΑΣΟΚ (μια τσιμεντένια αυλή τίγκα στα Rolex & τις Chanel, φασαριόζοι άντρες, στραβομουτσουνιασμένες γυναίκες & κακομαθημένα μωρά, τζιπάρες & σωματοφύλακες, μισοαπαγορευμένοι πετροσωλήνες & τσιπούρες Χαλκίδας, απέναντι μια ρουστίκ 80s πολυκατοικία με επένδυση από πέτρα Καρύστου), γίνεται κάθε Σαββατοκύριακο στο Παράμαλο στη Νέα Κηφισιά το έλα να δεις από ελληνικές πυρηνικές οικογένειες σαν αυτή του Νίκου Χατζηνικολάου & της Κρίστης Τσολακάκη (τυχαίο name dropping επειδή τους πέτυχα εκεί).
Οι εικόνες & οι φωνές από το χρονοντούλαπο της ιστορίας -όπως είχε εμπνευσμένα γράψει ο Κώστας Λαλιώτης για να εκφωνήσει πύρινα ο Αντρέας Παπανδρέου- δεν μ’αφησαν να φχαριστηθώ όπως θα ‘θελα τις εξαιρετικές σαρδέλες & τις συγκλονιστικές σουπιές στη σχάρα, τη γαριδόψυχα (τύπου) κοκτέιλ & τις ψητές γυαλιστερές.
Ακόμη & η χωριάτικη & τα βραστά λαχανικά ήταν πολύ σπέσιαλ εδώ, όμως θα διαχωρίσω τη θέση μου σχετικά με το ψάρι, που δεν ξέρω αν έτυχε, αλλά δεν ήταν αυτή η φρεσκαδούρα, το «νοστιμότερο ψάρι του πλανήτη», όπως το ευαγγελίστηκε (βλ. πούλησε) ο ιδιοκτήτης όταν μας έπαιρνε παραγγελία.
No worries, πραγματικά δεν περιμένω οι ελληνικές θάλασσες να βγάζουν τόσο ψάρι, οι τιμές ήταν μάλλον καλές (αρκετά κάτω από τον, ανώτερο βέβαια, Δουράμπεη), το εκμέκ κανταΐφι στο τέλος κα-τα-πλη-κτι-κό & έτσι κι αλλιώς προτίθεμαι να ξανάρθω εδώ, αλλά μόνο όταν με το καλό κάνω οικογένεια -να παίζουνε τα παιδάκια μου με άλλα, ενώ οι μεγάλοι συζητάμε για λεφτά και αυτοκίνητα.
Μέχρι τότε… Μπέλα Τσάο!
