Η από στόμα σε στόμα παράσταση της χρονιάς, οι Παίχτες -με χι- στο θέατρο Κιβωτός, είναι το πιο επιτυχημένο στρέιτ θέατρο που έχω δει ποτέ μου. Μια πραγματικά άχαστη εμπειρία καλλιτεχνικού χαβαλέ, από την οποία βγαίνεις με το γνωστό (πλην σπάνιο) συναίσθημα «η Τέχνη (όχι μόνο η υψηλή) σώζει».
Και εξηγούμαι:
Λέω στρέιτ θέατρο, γιατί το άλλο, το γεμάτο λυρισμό, εσωτερισμό, χατζιδακισμό, ταμπλό βιβάντ, αναγεννησιακή ομορφιά, drag μοντερνιά, εξονυχιστική ανάλυση κειμένου για να αναδυθούν τα κρυφά νοήματα, εκφορά του λόγου έκκεντρη, ξεγύμνωμα ψυχής, τελειότητα σε βαθμό ψυχαναγκασμού ή φώτα πιο σημαντικά απ’ τους ανθρώπους, το έχουμε δει βεβαίως βεβαίως να μεταμορφώνεται αρκετές φορές σε breathtaking Τέχνη.
Όμως, μια οριακά χαβαλετζίδικη διασκευή πάνω στο κείμενο του Γκόγκολ (1836), με gang φοβερά καλοδουλεμένα, πλην πιο bro από τους αδερφούς Μαρξ, μια παράσταση που επιδιώκει (έξυπνα, καίρια, σύγχρονα) τη συμμετοχή του κοινού περισσότερο κι απ’τον Σεφερλή στο Δελφινάριο, μπορεί άραγε να λογιστεί ως Τέχνη με Τ; Ε να, λοιπόν, που αποδεικνύεται ότι μπορεί. Βασικός λόγος που πετυχαίνει αυτή η στρέιτ ανάγνωση είναι ότι…
Οι ηθοποιοί είναι υπέροχοι. Και δίπλα στον θεότρελο Νιάρρο που τον λάτρευα ήδη, προστέθηκε έτερος θεατρικός έρωτας ο Ηλίας Μουλάς. Στη μεταξύ τους σκηνή με τα «ναζάκια» (δικιά τους -ο Γκόγκολ δεν ξέρει τίποτα γι’αυτή) ο Μουλάς παραδίδει μαθήματα κατουρηματικού κωμικού ταλέντου με signature βιρτουοζιτέ επιπέδου Ρένας Βλαχοπούλου και Ντίνου Ηλιόπουλου μαζί.
Γέλιο; Σταματάς μόνο για ν’αναπνεύσεις. Η χορογραφία των ηθοποιών διαρκώς στα όρια. Ο ρυθμός εξαντλητικός αν δεν είσαι πρωταθλητής του κρόσφιτ. Όλα τα δίνει αυτή η παρέα, που ανέβασε κάτι χειροποίητο για να εκτονώνεται τα δευτερότριτα και επειδή είχε φαίνεται πολλή ενέργεια αξόδευτη, έγινε ό,τι πιο εκρηκτικό είδαμε το 2021. Μια ροκ μπάντα, σαν Maneskin, ανανεώνει το ελληνικό θέατρο που είχε πήξει στις μπαλάντες.
Είναι ωραίο μωρέ το θέατρο. Αρκεί να πηγαίνεις μόνο σε αυτά που για κάποιο πραγματικό λόγο γίνονται talk-of-the-town. Για τα άλλα που δεν συζητιέται τίποτα, αν και γράφονται τόσα, κάποιος λόγος θα υπάρχει…