Οι στάσεις σε ολόκληρη την πόλη είχαν γεμίσει με πλουμιστά παγόνια, τσαλαπετεινούς & κότες όλο το καλοκαίρι. Οι εφημερίδες & τα free press είχαν προεξοφλήσει (αφιλοκερδώς;) ότι θα είναι ΤΟ γεγονός των Επιδαυρίων. Χιλιάδες επιστρέψαμε από δροσερά νησιά νωρίτερα από το συνηθισμένο και πήραμε τον μακρύ δρόμο για το αργολικό θέατρο, εκεί όπου έκαιγε η αυγουστιάτικη πέτρα των κώλο μας. Και τώρα που η παράσταση επαναλαμβάνεται στη Στέγη, τα εισιτήρια ανακηρύχθηκαν sold out μέσα σε δευτερόλεπτα.
Μα τι έγινε; Τέτοιο θαύμα πια; Μήπως ήρθε η ώρα να αποκαθηλωθούν οι Όρνιθες-ταμπού που έφτιαξαν οι Κουν-Τσαρούχης-Χατζιδάκις πριν πολλές δεκαετίες και να πάρει αυτή εδώ η παράσταση τη θέση της στο πάνθεον με τις αξεπέραστες θεατρικές αναγνώσεις των αρχαίων;
Για να πω μια αλήθεια, που ίσως σοκάρει όσους είναι πάνω από 40 χρονών, δεν με ενδιαφέρει καθόλου εκείνη η παλιά παράσταση που δεν έχω δει, αλλά λίγο θα ‘θελα. Πρέπει να ήταν εξαιρετική (σκηνοθεσία-κοστούμια-σκηνικά-μουσική) για τότε, αλλά για τη σχέση της με την εξελιγμένη κοινωνία-αισθητική-προβληματική του 2016 μόνο η Ροζίτα Σώκου και οι όμοιοί της θα μπορούσαν να επιχειρηματολογήσουν.
Και δεν με νοιάζει και πολύ ο Αριστοφάνης, ούτε οι Όρνιθες -το έργο εννοώ. Δεν εκτιμώ πολύ τα κείμενα και τα θεατρικά είδη που ούτε στα χέρια του Θύμιου Καρακατσάνη & του Στάθη Ψάλτη δεν καταφέρνουν να γελιοποιηθούν γιατί είναι φτιαγμένα έτσι, χωρίς πολλές πολλές απαιτήσεις.
Όμως, ο Νίκος Καραθάνος κατάφερε με υλικά τη σέξι αισθητική, το υπόγειο χιούμορ (αλλά και τα πετυχημένα gang), μερικές υποδειγματικές ερμηνείες (βλ. Λούλης & Σερβετάλης) & τον casual -καθόλου μελό- λυρισμό που μας έχει συνηθίσει από τη σεζόν του Συρανό και ύστερα, να ανεβάσει μια καρασύγχρονη παράσταση που άφησε τους μίσους από μας εκστασιασμένους & τους άλλους μισούς αμήχανους -σίγουρα πάντως όχι αδιάφορους.
Από τα παραπάνω, αυτό που ενδέχεται να παρεξηγηθεί είναι το «σέξι αισθητική» γι’ αυτό και εξηγούμαι: δεν εννοώ φυσικά τα βυζάκια & τα χαϊδολογήματα, ούτε τους μουσικούς χωρίς μπλούζα. Δεν εννοώ καν τον cross-dresser Άγγελο Παπαδημητρίου με τακούνια, για την περίπτωση που πέρασε κάτι τέτοιο από το μυαλό των φετιχιστών.
Σέξι για μένα είναι που ο Καραθάνος θαρραλέα επαναστατεί κάθε φορά στις λεπτομέρειες & χωρίς να κοτεύει, ανακυρήσσει επί σκηνής την ανεξαρτησία της σκηνοθεσίας & του ηθοποιού πέρα από κάθε συντηρητισμό & παραδεδομένο θεατρικό νόμο. Μια ουτοπία on stage είναι οι παραστάσεις του, σαν παραδεισένια boho παραλία γυμνιστών που δεν σέβεται τον παρωχημένο νόμο περί δημοσίας αιδούς.
Και με μια δημιουργική ελευθερία που ρισκάρει γιατί κινείται στα όρια (π.χ. πιάστηκε η καρδιά μου όταν βγήκε στη μέση της ορχήστρας η ηθοποιός-νάνος), αλλά είναι τόσο δουλεμένη και ευθύβολη που βρίσκει πάντα το στόχο της καρδιάς μου.
Ναι, είναι σπουδαία παράσταση οι Όρνιθες. Κι αν δεν τη δείτε, κρίμα.
