Μπορεί οι κάθε είδους οργασμοί ν’αραιώνουν σιγά σιγά και να μη με οδηγούν πια σε εκκωφαντικές εκρήξεις όσο περνούν τα χρόνια, όμως η ψυχή & οι αισθήσεις αναγνωρίζουν πιο καθαρά τώρα το καλό σεξ όταν τους συμβαίνει. Δεν μπερδεύονται, δεν παραμυθιάζονται, δεν παρασύρονται από σιροπιαστά γλυκόλογα, που συνήθως κρύβουν άνοστη κατάληξη…
Παραδέχομαι, λοιπόν, πως αν και δεν μασάω από υπερεκτιμημένα πυροτεχνήματα του έρωτα, λίγες μόνο μέρες μετά την εκστατική εμπειρία που έζησα στο NŌEMA (βλ. το σχετικό άρθρο), χθες δείπνησα και πάλι με τον τρόπο που ο Αθηναγόρας Κωστάκος εννοεί τα δείπνα: λάγνα, ερεθιστικά, στιγμές στιγμές οργιαστικά…
Τα πιάτα που έχει στήσει ο δαιμόνιος Αθηναγόρας για το εστιατόριο του ξενοδοχείου NÓS στη Σίφνο, κινούνται στην ίδια λογική με τη Μύκονο (άλλωστε δεν αλλάζει ριζικά το στιλ που φλερτάρει, γοητεύει κι ερωτοτροπεί ένας σεφ μέσα στα χρόνια), όμως είναι εδώ όλα φτιαγμένα κάπως αλλιώς.
Όχι καλύτερα ή χειρότερα, απλά διαφορετικά, όπως είναι διαφορετικός ο (κατά τα άλλα) signature τρόπος που φιλάς, ανάλογα με τον παρτενέρ σου απόψε.
Φαγκρί carpaccio, κριθαρώτο με αστακό & το ψητό αρνί-μπούτι ήταν οι «κορυφώσεις», ενώ τη σαλάτα με τα φανταστικά τοματίνια & το ανθότυρο ή τον ελαφρύ ταραμά με τριμμένη ντομάτα & αβγά σαρδέλας τα αισθάνθηκα σαν απαλά χάδια κι ενδιάμεσες τρυφερότητες.
Μεγαλώνεις, θα μου πεις, γι’αυτό συγκρίνεις, χωρίς σφυγμό, το τραπέζι με το κρεβάτι. Ίσως και να ‘χεις δίκιο, όμως τι είναι καλύτερο; Ένα τραπέζι σαν κρεβάτι ή ένα κρεβάτι σαν τραπέζι;
