Είχα να ‘ρθω στο νησί απ τη δεκαετία του 80, όταν πηγαίναμε στον ερημικό Γέρακα με τους γονείς και είχε μόνο τσίτσιδους & προϊστορικές χελώνες -πόσο πιο ερεθιστικές διακοπές για την παιδική φαντασία; Έχετε δει πώς είναι ο Γέρακας τώρα;
Θυμάμαι που ο μπαμπάς προσπαθούσε να πείσει την τότε fashionably topless μαμά να κάνουν γυμνισμό γιατί «ξεχωρίζουμε σαν τη μύγα μες στο γάλα, Κατερίνα», αλλά δεν του κανε το χατήρι. Τόσο μπορούσε, τόσο όσο ήθελε.
Θυμάμαι ταβερνάκια που οι λιγοστοί ακόμη τουρίστες κάθονταν με τα βρεγμένα μαγιό σε αυτοσχέδιους πάγκους από τάβλες κι έτρωγαν εκστασιασμένοι χοιρινές μπριζόλες, χωριάτικες & τηγανιτές πατάτες, πάνω από γκρεμούς με θέα απέραντο πρασινογάλαζο.
Θυμάμαι και τις διαδρομές με το κόκκινο Simca μέσα απ’τους ελαιώνες με τις αρχαίες ελιές.
Τι έχει μείνει απ’αυτά μετά από τόσες δεκαετίες;
α) Σίγουρα μερικές απ’τις ωραιότερες παραλίες του κόσμου, με τα ανεπανάληπτα πισινί Ιόνια νερά, που αν είσαι τυχερός και έρθεις off-season ή με σκάφος μπορείς ακόμη να τις απολαύσεις, όπως εγώ σήμερα το διάσημο στην οικουμένη Ναυάγιο.
β) Μια συγκλονιστικά εύφορη φύση, όπου μπανανόφλουδα σου πέφτει στο χώμα και σε δυο χρόνια έχει φυτρώσει φυτεία ολόκληρη.
γ) Μια αίσθηση ανεμελιάς που λείπει απ’τις ποζέ Κυκλάδες.
δ) Ε, και το σκήνωμα του Αγίου Διονυσιού.
Αυτά.
Υπάρχει μέλλον;
Γεννιέται σιγά σιγά και κάτι νέο & ελπιδοφόρο, μια προσπάθεια να στρίψει το τιμόνι του νησιού & προς άλλες κατευθύνσεις πέρα από αυτή του μαζικού τουρισμού με Άγγλους σε 24ωρο happy hour. Ποιοτικά καταλύματα σαν το Contessina Suites & Spa, δημιουργικά εστιατόρια, cocktail bar που δεν καταδέχονται τη frozen margarita, εμφανίζονται ευτυχώς σαν φάροι για να μην ξωκείλει το νησί εντελώς. Ένα ναυάγιο του αρκεί…