Στο χωριό Μάζα στον Αποκόρωνα, λίγο έξω απ’τη διαδρομή Χανιά-Ρέθυμνο & κάτω από μια γιγαντιαία μπουκαμβίλια, είναι το καφενείο του Κωστή, άσσου στη μαντινάδα. Φιλόξενος όπως είναι, κάποια στιγμή δοκίμασε να φιλέψει απ’το σπιτικό τους φαγητό κάτι ξένους, οι οποίοι με το δίκιο τους ξετρελάθηκαν & έτσι φαίνεται το γύρισε & σε ταβέρνα.
Μη φανταστείς πολλά πράγματα, ό,τι έχουν κάθε μέρα πρόχειρο: σίγουρα την πιο γινωμένη ντομάτα & το πιο full-taste τραγανό αγγούρι, γλυκοκαυτερό κρεμμύδι & την καλύτερη μυζήθρα της Κρήτης στη χωριάτικη σαλάτα, κανένα κοτόπουλο, κουνέλι ή κατσικάκι από τα δικά τους, αβγά ημέρας, υπέροχα καλτσουνάκια, κολοκυθάκια με χόρτα, αγγινάρες ή οβριές όταν είναι η εποχή τους, χοντροκομμένες πατάτες τηγανιτές ή αυτόν τον ανεπανάληπτο μουσακά της φωτογραφίας, ένα ποίημα σε στρώσεις, που τον πρόσθεσαν τελευταία & πάθαμε πάλι πλάκα οι φανατικοί της Μάζας.
Είμαστε αρκετοί πια, ντόπιοι, Αθηναίοι & ψαγμένοι τουρίστες που επιστρέφουμε εκεί, αφηνόμαστε σε ό,τι μας φέρουν χωρίς πραγματικά να παραγγείλουμε & στο τέλος γνέφουμε πάντα ένα σιωπηλό «γειά στα χέρια της κυρίας Βούλας», της ταλαντούχας στη μαγειρική γυναίκας του Κωστή, αφανούς ήρωα νυχθημερόν στην κουζίνα & σωστής μάνας, όπως φαίνεται από τα σεβαστικά & προκομένα παιδιά που μεγάλωσε -πρώτα στο σερβίρισμα από μωρά, πρώτα και στις πανελλήνιες!
Κι αν το ‘χουμε αγαπημένο αυτό το μέρος με τα δεκα τραπέζια όλα κι όλα, είναι που τα πάντα εδώ, ταπεινά & μεγαλειώδη -ακόμη & το ζυμωτό ψωμί βουτηγμένο σε λάδι- είναι σαν να τα ακούμπησε μπροστά σου η Φύση χωρίς φτιασίδια, καθαρές γεύσεις χαμένες στον μινωϊκό λαβύρινθο της διατροφικής μας μνήμης.
Σε προ(σ)καλώ να πας να δεις αν λέω αλήθεια & να μου στείλεις πως σου φάνηκε, γιατί δεν το εκτιμούν & όλοι. Ακόμη & στις χωριάτικες ταβέρνες κάποιοι πελάτες αισθάνονται πιότερη ασφάλεια με τα μικροκύματα, ενώ αντίθετα βγάζουν αμηχανία μπροστά στο χειροποίητο, το πιάτο πιτσιλισμένο με ανθρωπιά.
Γι’αυτο & το δωσα το μυστικό: πολλοί θα το διαβάσουν, λίγοι θα πάνε να το βρουν…