Ο πρώτος που με πήγε στη Μαργαρώ πριν καμιά 15αρια χρόνια, ήταν ένας αξιωματικός, εκπαιδευτής στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, που έχει την πύλη της (πύλη στο χρόνο, πύλη προς μια Επικράτεια ξεχασμένων αξιών -περηφάνια, ρώμη, καθήκον- πύλη για την Αλίκη στο Ναυτικό), ακριβώς εκεί που απλώνει τα τραπέζια της η ιστορική ψαροταβέρνα.
Είχαμε μόλις τελειώσει μια επική φωτογράφιση για ένα θέμα που έκανα τότε για λογαριασμό του Status και πρότεινε, έτσι όπως ήταν με τη λευκή στολή με τα χρυσά κουμπιά, να πάμε για γαρίδες & κουτσομούρες.
Τι έχει το μενού σήμερα;
Τα ίδια ακριβώς είχε το μενού μετά από ένα εκατομμύριο χρόνια -σήμερα.
Λιτό μενού από θαλασσινά για τίμιους μεροκαματιάρηδες, μενού που συμπληρώνει μια ζουμερή χωριάτικη & νόστιμο ψωμί για βούτες, ενώ οι πατάτες τηγανιτές είναι απαγορευμένες από άποψη.
Η ακαταμάχητη γοητεία του Πειραιά
Έχει φοβερή γοητεία η Μαργαρώ κι έχω ξαναγράψει (με αφορμή το γειτονικό Υπερωκέανειον) πόσο μαγικό μέρος μου φαίνεται το Χατζηκυριάκειο και η Πειραϊκή τα καλοκαίρια, που η γειτονιά πνίγεται από υγρασία & ανθρωπιά.
Άλλωστε, πολύ λίγα μέρη στο λεκανοπέδιο μπορούν να περηφανεύονται ότι ύψωσαν απ’ άκρη σ’άκρη πολυκατοικίες από ιδρώτα, αλλά σχεδόν τίποτα άλλο δεν άλλαξε: ούτε οι βόλτες στα Θεμιστόκλεια τείχη, ούτε οι βουτιές στη Φρεατύδα, ούτε οι Δόκιμοι στις αστραφτερά λευκές στολές τους, ούτε οι γαρίδες & οι κουτσομούρες που είναι το ίδιο νόστιμες.