Πάνω: Ιταλίδα Μπιτς…
1. Τα νερά είναι υπέροχα, αλλά οι παραλίες πήχτρα…
Αν και καμία παραλία δεν έχει ομπρέλες & ξαπλώστρες, η Άμμος (μέσα στη Χώρα), ο Φοίνικας ή ο Φανός είναι που πάνε οι κανονικές οικογένειες, οπότε αν ψάχνεις για μια πιο «κουφονησιώτικη» εμπειρία θα περπατήσεις μέχρι την ασφυκτικά γεμάτη Ιταλίδα (χωρίς beach bar -κάνε τα κουμάντα σου) ή θα πάρεις το ένα και μοναδικό ταξί του νησιού (ή το καραβάκι) για το αγαπημένο μου Πορί. Σημείωση: η Ιταλίδα προφυλάσσεται κάπως από τους ανέμους. Το Πορί ακριβώς το αντίθετο…
Εννοείται ότι τα μάγια μιας παραλίας, όπως είναι το Πορί, δεν λύνονται επειδή για είκοσι μέρες τον Αύγουστο κατακλύζεται από εξερευνητές της άγονης γραμμής (σ’ ενα ειρωνικό διάλειμμα από την εξαντλητική εξερεύνηση της γόνιμης). Το δέος είναι πάντα εκεί, σκεπασμένο ίσως από designer πετσέτες & τόσες εκατοντάδες havaianas που δεν είσαι ποτέ σίγουρος ότι έφυγες με αυτές που ήρθες, αλλά εκεί…
Χρειάζεται να περιμένεις τις βδομάδες να περάσουν & να ‘ρθει ο γλυκός κουφονησιώτικος Σεπτέμβρης. Ή να κάνεις υπομονή μερικές ώρες να ‘ρθει το ηλιοβασίλεμα, τότε που φεύγουν όλοι να πάνε να το δουν αλλού -πιο κινηματογραφικά. Και τότε, την ώρα που όλα, μαζί & συ, παίρνουν το ίδιο ροδοκοκκινοσταχτί χρώμα, να κάνεις τη βουτιά που λαχταρούσες έναν ολόκληρο χρόνο. Το «εξιλεωτικό μπλουμ», που ποτέ δεν ξέρεις αν τελικά θα συμβεί & θα υπάρξει, αλλά μου φαίνεται λογικό να ζεις & να υπομένεις τον χειμώνα για χάρη του.
2. Το καλύτερο φαγητό (+ατμόσφαιρα) στο Καλόφεγγο
Χοιρινή μπριζόλα λαιμού με σως μουστάρδας, γιουβέτσι γαρίδες με τοματίνια, κάπαρη & ξύσμα λεμονιού, παντζάρια ψημένα σε χοντρό αλάτι με γιαούρτι & σως πορτοκαλιού, είναι μόνο μερικά από τα θεϊκά πιάτα στο μενού του Καλόφεγγου, που μ’ έκαναν (κυριολεκτικά) ευτυχισμένο, αφού δεν ζητάω πολλά από τις διακοπές (ούτε & λίγα βέβαια).
Κι όσο με εκπλήσσει ένα τέτοιο hidden gem σε ένα μικρό νησί, άλλο τόσο & περισσότερο τυραννιέμαι από την απογοητευτική διαπίστωση ότι σε ολόκληρη Αθήνα επτά εκατομμυρίων κατοίκων & περαστικών, δεν μπορώ να συντάξω λίστα ούτε με 1-2 γκαραντί εστιατόρια σαν αυτό, που να είναι δηλαδή α) ελληνικά β) ατμοσφαιρικά γ) με πιάτα που θα έκανα 40 λεπτά ποδαρόδρομο για να ξαναφάω (true story).
Καλόφεγγο θα μου λείψεις! Οι καλοί ρεστορατέρ της πόλης μου κάνουν αυστηρά σούσι, μπέργκερ ή αυτά τα δύο σε ένα…
3. Οπουδήποτε αλλού δοκίμασα, το φαγητό ήταν ψιλομέτριο…
Στο Νικητούρι ή στο Καρνάγιο (το δεύτερο έχει την πιο ωραία τοποθεσία), έφαγα χειρότερα κατεψυγμένα θαλασσινά κι από συνοικιακό delivery.
Το ίδιο & στο Νέο Ρεμέτζο, όπου πήρα, ανάμεσα σε άλλα, το «φημισμένο» λευκό σπαγγέτι & ήταν (από τη γλυκιά κρέμα γάλακτος) σαν γαμήλια τούρτα με τζούφιες γαρίδες στη θέση του γαμπρού & της νύφης. Έβλεπα δίπλα να τρώνε σιωπηλά & ανόρεχτα οι Ιταλοί & κατέβαζα το βλέμμα από εθνική ντροπή γι’αυτό που σερβίρεται ως pasta των 16 ευρώ παρακαλώ! Υποτίθεται ότι εκεί πρέπει να πάρεις την αστακομακαρονάδα, αλλά έχοντας δοκιμάσει τον ψόφιο αχινό του & την κακή κόκκινη γαριδομακαρονάδα, εικάζω ότι & ο αστακός θα είναι απλά εντυπωσιακός (κάτι είδα στο δίπλα τραπέζι), όχι σωστός.
Καλά πράγματα άκουσα για τα θαλασσινά στο Ανέπλωρα, όπως επίσης & για το (κάπως) γκουρμέ Μικρές Κυκλάδες στη Χώρα, αλλά δεν πρόλαβα να πάω σε κανένα από τα δύο δυστυχώς. Και οι γνώμες διΐστανται για τον Καπετάν Νικόλα, που κάποτε μαγείρευε για λίγους & τώρα για εκατοντάδες, οπότε μάλλον το ‘χασε…
Τέλος να πω & κάτι για το Lefteris, όπου πήγαμε να κλείσουμε τραπέζι, αλλά δεν γύρισαν ποτέ να μας κοιτάξουν & ήταν τέρμα αγενείς, μάλλον επειδή καταφθάσαμε με τα ποδήλατα & όχι με δανεικό σκάφος, όπως η «προτιμητέα» πελατεία τους. Μου το είχε συστήσει ένας φίλος που ξέρει από καλό φαΐ, αλλά να σου πω κάτι; Εγώ πιστεύω ότι το ψάρι εκεί βρομάει -απ’το κεφάλι…
4. Παλιά καλά Κουφονήσια στον Νικήτα (Χελώνα) & στη Στροφή
Έχει σχεδόν μεταφυσικό ενδιαφέρον το πώς τα πάντα γίνονται νοστιμότερα με λίγη αγάπη…
Ο Νικήτας (Χελώνα) ήταν από τα πρώτα μαγαζιά που άνοιξαν σε ένα νησί φτωχό & τιποτένιο δίχως ανέσεις, αμέσως μόλις οι φανταστικές θάλασσες & οι σαν άχνη αμμουδιές του, έφεραν εδώ τους πρώτους ασκητικούς τουρίστες. Ο ίδιος ο Νικήτας, γλυκός & ανεπιτήδευτα καλόκαρδος (ακόμη & σήμερα), τους τάιζε σνακ & πρωϊνά & καφέδες να ανοίξει το μάτι τους, τα βράδια τους έβαζε cd με rock & ουίσκι-κόλα να ζήσουν σουρωμένοι την καλοκαιρινή καψούρα τους, τους δάνειζε βιβλία να περνάει η εθελοντική θητεία τους σε ένα θεϊκό νησί-θαύμα, όπου η μόνη αμαρτία ήταν το πολύ πολύ να λιάζεσαι όλη μέρα γυμνός στην Ιταλίδα…
Όμως, καλοκαίρι με το καλοκαίρι, το νησί δεν ήταν ίδιο πια & ανάμεσα στα τόσα άλλα που εξαφανίστηκαν (οι γυμνοί, το φρέσκο ψάρι, η απόσταση από πετσέτα σε πετσέτα) εξαφανίστηκαν & τα νόστιμα αβγά μάτια με μπέικον ή το σαν σπιτικό γιαούρτι με μέλι & φρούτα ή ο χυμός πορτοκάλι, όπως θα σου τον έστειβε ο πατέρας σου (όχι η μανά σου, έχει διαφορά). Εξαφανίστηκε η Αγάπη…
Όχι εντελώς. Τη βρήκα στο μπαλκόνι του Νικήτα, ανάμεσα σε αμέτρητες γλάστρες με ολάνθιστα φυτά, που πρέπει να τα χαιρετήσεις ένα ένα με πρωινό & βραδινό πότισμα αν δεν θέλεις να σου μαραθούν. Να ακούει έναν ιντερνετικό σταθμό με rock classics & έναν Βρετανό παραγωγό ενθουσιασμένο ακόμη με τους Led Zeppelin. Τη βρήκα κουρασμένη να κοιτάζει, παρέα με τον Νικήτα, την ωραιότερη θέα ενός νησιού που άλλαξε & ποτέ δεν θα είναι το ίδιο πια. Αλλά τη βρήκα. Είναι εκεί και σας περιμένει.
Το σουβλάκι στη Στροφή, επίσης είναι ίδιο & απαράλλαχτο & τυλιγμένο πάντα με αγάπη, όπως διατείνονται όσοι έρχονται στα Κουφονήσια από φοιτητές & είναι τώρα μεγαλοστελέχη. Καθαρότατο, ισορροπημένο, χωρίς σιχαμερά ξίγκια & καμμένα λάδια, είναι δικαιολογημένα κάτι για το οποίο θα καθόμουν στη φιδίσια ουρά. Και κάθισα.
Τέλος υπάρχει & το διάσημο Σορόκος, όπου το πρωί θα πας για brunch & το βράδυ για κοκτέιλ (10 ευρώ παρακαλώ!). Όμως, η μουσική του είναι φρικτή, τόσο κακή που περισσότερο κέφι κάνεις στα ρακομελάδικα (χωρίς καθόλου μουσική).
5. Last but not least: παγωτό στο Φυστίκι!
Κρεμώδες όσο δεν πάει, ζεστό μετάξι & παγωμένο βελούδο στο στόμα, σε γεύσεις που αλλάζουν ανάλογα με τα φρούτα εποχής & σοκολάτες πιο σοβαρές & απ’τις ελβετικές, το παγωτό στο Φυστίκι είναι από τα πιο πολυσυζητημένα του ελληνικού καλοκαιριου! Το πρώτο πράγμα που λες σε κάποιον που πάει Κουφονήσι. Και το τελευταίο που θα πάρεις μαζί σου φεύγοντας, να λιώνει αργά, γλυκό ρυάκι που ποτίζει το είναι σου όλον τον χειμώνα…
