1. Το ταπεινό Χωριό, ο γραφικός Καρράς & η κρυστάλλινη Πολύαιγος
Από τη Χώρα Κιμώλου μην περιμένεις τίποτα απ’ όσα (θέα, φωτογένεια, αρχιτεκτονική, ενέργεια) κάνουν τα δημοφιλή νησιά… εχμ… δημοφιλή.
Έχει, όμως, αυτός ο μέχρι πρόσφατα ενδεής τόπος, το άλλο το δυσεύρετο (στον δυτικό κόσμο τουλάχιστον), που έρχονται από πολύ μακριά καλλιτέχνες, συγγραφείς, ενσυνείδητοι πλούσιοι & το θαυμάζουν σαν να είναι installation: ζωή με μικρό πήχη για να βγαίνει σε κάθε μέτρημα μεγάλη και σπουδαία, ασβεστωμένα νοικοκυριά μερικών τετραγωνικών που αν τα ρωτήσεις δεν αισθάνονται να τους λείπει τίποτα.
Τόπος κατοικημένος συνεχόμενα από τη Νεολιθική εποχή, επιβίωσε ταπεινά της Αθηναϊκής Συμμαχίας που τον λεηλάτησε, των κουρσάρων που τον τσιμπολογούσαν επί αιώνες σαν να ήταν ρώγα σταφύλι, του σουλτάνου που έπαιρνε φόρο τα λίγα που έβγαζε η γη & πέθαιναν οι άνθρωποι από την πείνα, επέζησε των Ναζί, της Δεξιάς & του Κομμουνισμού, της αστυφιλίας, της χούντας, της σομόν οικοδομής του ΠΑΣΟΚ και δεν αλλοιώθηκε στον πυρήνα του.
Εύχομαι ν’αντέξει και στις σύγχρονες προκλήσεις που συνεπάγονται τα μοναδικά νερά της γειτονικής Πολυαίγου και το ινσταγκραμικό ντεκόρ στους γραφικούς κολπίσκους του Καρρά (βλ. κάτω). Να αντέξει, δηλαδή, εμένα κι εσένα.
2. Ψαγμένα θαλασσινά (και τιμές Κολωνακίου) στο Κύμα στο λιμάνι
Θα πίστευες ποτέ πως υπάρχει τέτοια ταβέρνα σαν ΤΟ ΚΥΜΑ της Ψάθης (ή αλλιώς τα “Μποχωράκια”) στο λιμανάκι ενός ταπεινού νησιού της άγονης γραμμής, όπως η Κίμωλος;
Είναι από αυτές τις ευτυχείς ανωμαλίες του νόμου περί προσφοράς & ζήτησης, που συμβαίνουν μόνο και μόνο επειδή ανοίγει η όρεξη των σκαφάτων με τα πολλά τα μακροβούτια στην Πολύαιγο & (φευ!) παίρνει μόλις 10 λεπτά να καταπλεύσουν στο Κύμα με τις μηχανές στο φουλ.
Το μενού έχει όλα όσα θέλει ένας πελούσιος για να ανάψει στο τέλος πούρο, από καρπάτσο συναγρίδας & ταρτάρ από βασιλικό χτένι, μέχρι κυδώνια, γυαλιστερές & αστακομακαρονάδα Κιμώλου -σε τιμές Κολωνακίου φυσικά.
FYI Εμείς πήραμε ανάμεσα σε άλλα το καρπάτσο αστακού, που για τα 25 ευρώ του ήταν πολύ see through. Καρπάτσο θα μου πεις ήθελες, αλλά κάπως στην ποσότητα και στα υλικά θα περίμενα να δικαιολογείται η τιμή -πέρα από την ανεκτίμητη υπεραξία του να τρως πάνω στην αμμουδιά.
Και για κυρίως παραγγείλαμε μια «μπαρμπουνομακαρονάδα» για τρεις, με al dente σπαγγέτι φινόκιο, φρέσκια ντομάτα & από πάνω μπόλικο φιλέτο μπαρμπούνι πεντανόστιμο -αν και κάπου κάπου νομίζω περίσσευε το χοντρό αλάτι κι έκανε κριτς κριτς…
Το Κύμα είναι το απόλυτο must αν έρθεις στην Κίμωλο -όχι βέβαια ότι περίμενες να το ακούσεις από μένα αυτό, αφού το συζητά όλο το Αιγαίο κάθε καλοκαίρι. Και φέτος, όπως βλέπεις.
3. Η καλύτερη παραλία του νησιού στα Πράσσα (αν μόνο κατέβαζε λίγο το volume)
Μια από τις καλύτερες παραλίες που έχω πάει ποτέ (κι έχω πάει στις καλύτερες) είναι τα Πράσσα (ή Πράσα; Τα είδα και τα δύο γραμμένα…). που έχουν υπόλευκη άμμο & διαυγή ανοιχτοπράσινα νερά, πιο inviting να φανταστείς από των Κουφονησίων & της Ψαρρούς μαζί!
Κάτι μου λέει, βέβαια, ότι αυτό το θαύμα της φύσης δεν είναι εξολοκλήρου της φύσης, αφού ξεκάθαρα έχει κατέβει η ψιλή σκόνη από τα από πάνω μεταλλεία μπετονίτη κι έχει χυθεί στον κολπίσκο με τους αέρηδες, τις βροχές & τον καιρό.
Είναι χωρίς λόγο, βέβαια, να ζητάς το γενεαλογικό δέντρο & πιστοποιητικό φρονημάτων από μια παραλία που σου δίνει τόση χαρά. Το μόνο που θα υποδείκνυα ευγενικά, λοιπόν, είναι να μένει πιο χαμηλά η μουσική, αφού δεν θεωρώ πως ταιριάζει να καταλήξει το μέρος σαν ξέσαλλο beach bar στη Χαλκιδική.
Για την καταγωγή της αυτή η πανέμορφη νεαρή παραλία δεν χρειάζεται να ντρέπεται. Θα μπορούσε, όμως, να φτιάξει λίγο τους τρόπους της…
4. Ο συγκινητικός μουσακάς στην Κιμωλία Γη
Η κυρία Οδηγήτρια μιλάει όμορφα. Κι όταν οι άνθρωποι μιλούν όμορφα μ’αρέσει να τους ακούω: Οδηγήτρια είναι το μικρό της (ένα σπάνιο βαφτιστικό όνομα της Κιμώλου) και με τον σύζυγο, συνταξιούχο ναυτικό, τα φτιάξανε εδώ μικρά παιδιά -πάνε πάνω από τριάντα χρόνια- κι έφυγαν για την Αθήνα, όπου πια εκείνος αρνείται να επιστρέψει ακόμη και μέσα στον άγριο κιμωλιάτικο χειμώνα.
Πριν ξεκινήσει να μαγειρεύει σε private dining (βλ. εδώ) τα φαγητά που της έμαθε η μαμά της (κόκορα αλανιάρη με χειροποίητα ζυμαρικά, θεσπέσιους τοματοκεφτέδες-αφρό & μουσακά που έχει στην «μπεσαμέλ» κρέμα από γάλα της κατσίκας τους), είχε μείνει πολλά χρόνια στο σπίτι μεγαλώνοντας δυο γιους, από τους οποίους ο μικρότερος, ο Γιώργος, φτιάχνει σήμερα τα κοκτέιλ μας.
Την κυρία Οδηγήτρια και τον σύζυγο βοηθάνε με τα μποστάνια και με τα ζώα που τους δίνουν τις πρώτες ύλες, η μαμά της κι ο μπαμπάς της, όπως αποκαλεί τρυφερά τους δύο ογδονταπεντάχρονους γονιούς της, οι οποίοι εκείνη την ώρα κοιμούνται, αλλά μας τους δείχνει ο εγγονός περήφανος, ανάμεσα σε φωτογραφίες με μεγάλα ψάρια που βγάζει από τη θάλασσα για να περνάει η ώρα.
Τη ρωτάμε για τον απίστευτης τελειότητας πελτέ που σερβίρει στην αρχή με παξιμάδια & μας περιγράφει σαν να διαβάζει ευαγγέλιο μια παραδοσιακή, πολύπλοκη & χρονοβόρα, διαδικασία για να γίνει αυτό το ποίημα -αντί ας πούμε ν’ανοίξει μια κονσέρβα Κύκνος, όπως υποψιαζόμαστε ότι κάνουν διάσημοι σεφ των Αθηνών…
Την ίδια υπομονή κάνει για να φουσκώσει κι ο χυλός με τα μυρωδικά πριν τηγανιστούν οι τοματοκεφτέδες, ενώ -για να ξέρετε- ανάμεσα στις μελιτζάνες του μουσακά βάζει & κολοκυθάκι για να μην πικρίζει το σύνολο. Μη γίνω γραφικός, αλλά φαντάζεστε πόσο νόστιμα ήταν όλα, έτσι;
Είναι τόση η ευγνωμοσύνη που νιώθεις γι’αυτη τη γυναίκα, που ο Άγγελος Δελληβοριάς (ο εστέτ πρώην διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη, Θεός σχωρέστον) ερχόταν κάθε καλοκαίρι με μια νέα ιστορία να τους πει για τα περιπετειώδη αρχαία χρόνια του νησιού, σαν να όφειλε να βάλει κι εκείνος λίγο νοιάξιμο στη συναλλαγή, αφού τέτοιο τραπέζωμα δεν πληρώνεται με όλα τα έουρος του κόσμου.
«Ευχαριστώ που ήρθατε. Κάθε τέλος της σεζόν νιώθω ένα κενό, όπως οι ηθοποιοί όταν πέφτει η αυλαία» μας είπε η κυρία Οδηγήτρια την ώρα που φεύγαμε. Μα είναι ακόμη Ιούλης, όμως. Έσκυψα και τη φίλησα.
5. Και τα υπόλοιπα highlight του νησιού…
-Η καταπληκτική (!) Κιμωλιάτικη σαλάτα -σαν χωριάτικη, αλλά με τυρί Ξινό Κιμώλου, κρίταμο και παξιμαδάκια.
-Η ταβέρνα στην παραλία Καλαμίτσι με φρέσκα θαλασσινά & ψάρια που φέρνει ο ψαράς κάθε πρωί.
–Ντόπιο κατσικάκι λαδορίγανη (ή στη γάστρα) να γλείφεις τα δάχτυλά σου -στην Καλή Καρδιά.
-Η γαριδομακαρονάδα στον Σάρδη.
-Για κοκτέιλ στο Λαϊκόν και στην Αγορά.
-Για παγωτό στο Stavento με γεύσεις που αλλάζουν καθημερινά.
–Διαμονή στο στρατηγικά τοποθετημένο Mezzo Lovero του Αντρέα «Τζαπάν» και της Κατερίνας. Εννοείται πως κλείνεις από τώρα για του χρόνου. Είπαμε το νησί έχει μπει στις τάσεις…
