Δεν της αρμόζει θεωρώ της Florence να τη μεταχειριστώ σαν burger και να γράψω απλά «wow, best ever!». (Και πως άλλωστε να συγκριθεί με άλλα καταπληκτικά live –Beyonce, Weeknd, Lady Gaga, Pet Shop Boys– και να βγει ένας μόνο νικητής;)
Ομως αυτό που μας χάρισε φέτος στην Αθήνα ήταν απίστευτα μαγικό, από τις ρίζες των μαλλιών της μέχρι τα νύχια της που χόρευαν.
Άψογα όλα: η φωνή, η μπάντα, ο ήχος, η κίνηση, το ύφος, όσα είπε & δεν είπε, το ρούχο, τα (θεμιτά) τρικ για να μας κάνει να συμμετέχουμε ακόμη περισσότερο, οι γωνίες στο πρόσωπό της, το cosmic love μηνυμά της, το δέρμα της σαν γλυπτό. Γιατί αυτό που κατέβαινε & χόρευε μόνη κι απροστάτευτη στο κοίλο του Ηρωδείου με 5Κ θεατές να την κυκλώνουν χωρίς προστατευτικές μπάρες;;;
Μας ανατρίχιασε από το πρώτο τραγούδι & the rest is history…
Μου έλειψαν είναι η αλήθεια περισσότερα τραγούδια από το αγαπημένο μου άλμπουμ Ceremonials, αλλά damn καταραμένος να ‘μαι αν παραπονεθώ.
Όσο για το Ηρώδειο… Ρώτησα ένα από αυτά τα παιδιά που την ακολουθούν σε όλον τον κόσμο με λουλούδια στα μαλλιά & σύμβολα από στρας στο πρόσωπο πώς του φάνηκε & μου είπε «more acoustic –στο Γαλάτσι ήταν που τα ‘σπασε!»
WTF πως δεν σκέφτηκα να πάρω εισιτήρια & για εκεί;