Συνήθως χαμογελάω (πότε νευρικά & πότε συγκαταβατικά, ανάλογα με την περίπτωση & το ύφος τους) όταν γνωστοί & άγνωστοι με ρωτούν αν τα τρώω όλα αυτά που ανεβάζω ή δόλια ινσταγκραμάρω με άδειο στομάχι…
«Μα που τα βάζεις ρε παιδάκι μου; Είσαι σίγουρος;», αναρωτιούνται με βλέμμα που απαιτεί εξηγήσεις & ψυλλιάζομαι ότι μερικοί (λίγοι) ίσως και να υπονοούν κάποια διατροφική διαταραχούλα.
Οι φίλοι μου αντίθετα, το γνωρίζουν ότι πρέπει να καβατζώσουν από νωρίς τη δική τους μερίδα αν θέλουν να με προλάβουν & να μη μείνουν νηστικοί. Δεν το περηφανεύομαι, αλλά τέτοιος άθλιος συνδαιτυμόνας είμαι…
Παιδιά, λοιπόν, για τελευταία φορά, δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές -ούτε καν σωτήριο DNA- αν σου αρέσει το φαγητό & τα γλυκά όσο εμένα.
Το ηθικό μου είναι αδύναμο & δεν μπορώ να πω όχι σ’όσα μου φέρνει η ζωή μπροστά μου σε πιάτο, όμως εδώ και πολλά χρόνια προσέχω να μην αποθηκευω θερμίδες στο σπίτι μου. Πολύ συχνά το βραδυνό μου είναι δυο αβγά βραστά & γαλοπούλα χωρίς ψωμί. Αγοράζω μόνο μαύρη σοκολάτα, δεν τρώω ποτέ μπισκότα ή πατατάκια, δεν βάζω ζάχαρη στον καφέ ούτε έξτρα αλάτι στη σαλάτα -σαν άλλους που τη χιονίζουν λες και ειναι οι Άλπεις.
Και γυμνάζομαι συστηματικά. Όχι γιατί στοχεύω σε σέξιπακ, αλλά γιατί θέλω ο μεταβολισμός μου να δουλεύει υπερωρίες όσο εγώ απολαμβάνω μια ζωή χορτάτη. Κάνω ένα μίγμα από βάρη, crossfit, pilates, TRX, gymnastics, spinning για να μη βαριέμαι & φέτος έβαλα στο πρόγραμμα και το kickboxing. Για την περίπτωση που κάποιος με ρωτήσει με δυσπιστία «που τα βάζεις;», ενώ πίνει γλυκό cappuccino σε κουβά….