Έχω ακούσει τόσα πολλά τα τελευταία δύο χρόνια για το υβριδικό μπουγατσάν (μπουγάτσα meets κρουασάν) στο Estrella της Θεσσαλονίκης κι έχω διαβάσει τόσες συνεντεύξεις/παρουσιάσεις του (star;) chef Δημήτρη Κοπαράνη, που θεωρούσα μέχρι προχθές τον εαυτό μου ολίγον αποτυχημένο connoisseur γιατί πέρυσι δεν είχα προλάβει να το δοκιμάσω, να το φωτογραφίσω και να το συμπεριλάβω στο #dimitrisgoestoThessaloniki.
Τελικά δεν υπήρχε κανένας λόγος… Πριν λίγες μέρες κάθισα στο ταπεινό σαν «σαντουιτσάδικο» Estrella & (ευτυχώς για τον πληγωμένο εγωισμό μου) ανακάλυψα ότι το -για κάποιους άλλους αριστούργημα- «μπουγατσάν» είναι μάλλον ένα πολυδιαφημισμένο τίποτα & σίγουρα πολύ κατώτερο των προσδοκιών που μου είχαν εσφαλμένα δημιουργήσει.
Να εξηγηθώ: προσωπικά πεθαίνω και για κρουασάν με κρέμα και για μπουγάτσα (πολύ!), οπότε ο δημιουργικός & επιτυχής συνδυασμός τους θα μπορούσε να ήταν διπλή απόλαυση.
Παρά τον ντόρο, όμως, που έχουν κάνει τα επίσημα media ανακυρήσσοντας τον Κοπαράνη «Έλληνα Dominique Ansel» (σημ. δημιουργός του φημισμένου cronut -croissant meets donut- στη Νέα Υόρκη), εδώ ΔΕΝ μιλάμε για κάτι καινούργιο που αναπτύχθηκε μέσα από πολύπλοκες ζαχαροπλαστικές τεχνικές, παντρεύοντας τα καλύτερα του γαλλικού κρουασάν και της παραδοσιακής μπουγάτσας, αλλά ξεκάθαρα για μια απλοϊκή μετάφραση της κατασκευασμένης λέξης «μπουγατσάν» σε πρωτόλειο γλυκό πασπαλισμένο με κανέλα & άχνη ζάχαρη. Σαν να γίνω αύριο διάσημος που έφτιαξα το γλυκό «τσιζοτερόλ» -σουδάκια μέσα σε κρέμα με γεύση cheesecake…
Ένα μέτριο κρουασάν (δεν είσαι δα και στο Παρίσι) συναντά την κρέμα της μπουγάτσας, κι όχι στα καλύτερά της, όπως μπορεί να διαβάσει κανείς και στις πολλές κακές κριτικές στο tripadvisor… much ado about nothing!
Something extra: δοκίμασα κι άλλα γλυκά εκεί & ήταν συμπαθητικά τα εκλέρ λεμόνι & το παχύ προφιτερόλ, αλλά εντελώς αηδία ένα κέικ χωρίς γλουτένη που είχε γεύση σαν light κρεατόπιτα…