Υπάρχουν 5 καλοί λόγοι που το Δεξαμενές θεωρείται (και είναι) ένα κανονικότατο destination hotel στην Κουρούτα:
- Είναι αρχιτεκτονικά άψογο, φιλόξενος βιομηχανικός μινιμαλισμός σε ένα αιωνόβιο οινοποιείο, την ιστορία του οποίου σεβάστηκαν μέχρι κεραίας. Όσο κι αν έψαξα εξονυχιστικά να βρω λάθος ή κακοτεχνία στους αρμούς, στα τυφλά σημεία, στις γωνίες, χαίρομαι που δεν τα κατάφερα.
- Έχει στο ένα βήμα παραλία αμμουδερή, φαρδιά, «τύφλα να ‘χει η costa Brava». Οι απέραντες ακτές της δυτικής Ελλάδας, που βλέπουν το Ιόνιο & τον ήλιο να δύει στο πιάτο, δεν είναι βέβαια το πιο μεγαλειώδες πετράδι στο στέμμα με τις παραλιάρες της χώρας μας, αλλά είναι έτη φωτός καλύτερα εδώ από τα πιο φημισμένα θέρετρα της Κυανής Ακτής ή της Ισπανίας -μείον τον πολιτισμό…
- Τον πολιτισμό οι Δεξαμενές τον κουβάλησαν στις πλάτες τους μέχρι την Κουρούτα της βιασμένης από τη νεοελληνική γυφτιά Ήλιδας (θα επεκταθώ όταν γράψω για την Ολυμπία). Και με συγκινεί απίστευτα που κάποιος αποφάσισε να υψώσει εδώ, στην ακριτική συνοριογραμμή μεταξύ ελπίδας & απελπισίας, ένα λάβαρο που γράφει «θα αργήσουμε, αλλά κάποτε θα γίνουμε Ευρώπη».
- Πολιτισμός βαρβάτος, αγέρωχος, αιώνιος είναι και η Αρχαία Ολυμπία & το μουσείο της, μόλις 30’ οδήγηση από το ξενοδοχείο. Αυτή ήταν άλλωστε η αφορμή για το ταξίδι μου στην Ηλεία, κι όχι οι φούντες της.
- Και ούτε χρειάζεται να βγεις έξω για φαγητό (και να φρίξεις), αφού τα πιάτα του Γκίκα Ξενάκη (Aleria) είναι σούπερ λαχταριστά! Ίσως να μη σου κάνει κλικ εκ πρώτης το μενού, αλλά ό,τι κι αν παραγγείλεις τελικά θα είναι μια ευχάριστη έκπληξη.
Η ζωή είναι, όπως ξέρεις, γεμάτη από εκπλήξεις. Μήπως φανταζόμουν εγώ ότι ένα από τα πρώτα Σαββατοκύριακα το καλοκαιριού θα το περνούσα στην Κουρούτα;
