Ευτυχώς που το rooftop του New Hotel με τις χαρακτηριστικές φερ φορζέ καρέκλες δεν έχει θέα Ακρόπολη, αλλά ανεμπόδιστη απλωσιά προς τον Εθνικό Κήπο, διαφορετικά θα ήταν σίγουρα κι αυτό σαν το 360° ή τις άλλες αηδιαστικά τουριστικές ταράτσες της Πλάκας -κι όταν λέω εδώ τουρισμό, εννοώ από τις πιο μακρινές στάσεις του μετρό…
Αντίθετα στο New Hotel επικρατεί ηρεμία & πολιτισμός ακόμη & τις μέρες και ώρες που η Αθήνα είναι χαρά θεού & βγαίνουν κατά χιλιάδες οι φυλακισμένοι από τα ανήλιαγα διαμερίσματα της πόλης, βόλτα στο μεγάλο προαύλιο του Συντάγματος.
Στο ζουμί τωρα: Παραγγείλαμε ό,τι πιο διαφορετικό (κι ελληνικό) βρήκαμε στο μενού, τουτέστιν πεντανόστιμα & πρωτότυπα αβγά με κολοκυθοανθούς (βαρέθηκα πια με την παντοκρατορία των Benedict…), τηγανιτά αβγά με παστράμι & πιπεριές Φλωρίνης, αλλά & μια τυρόπιτα, που ναι μεν δεν ήταν σαν το αριστούργημα λαϊκής τέχνης της μάνας μου, αλλά είχε ένα ελαφρύ & τραγανό φύλλο που το βρήκα σπάνιας αισθητικής…
Το μόνο σημείο που σχεδόν έπιασα τον εαυτό μου να ονειρεύεται τις ίου ταράτσες που λέγαμε πριν, ήταν όταν ήρθαν τα pancakes με ρικότα & βύσσινο που και μιζεράκια ήταν, και άγλυκα και στεγνά. Oh well, τίποτα δεν είναι τέλειο, ούτε καν η θέα στην Ακρόπολη, που καθόλου δεν μου έλειψε…
