Τα τελευταία πολλά χρόνια δεν «καίγομαι» να μαυρίσω γιατί έχω νιώσει από παιδί στο πετσί μου τις κακές συνέπειες: uncomfortable κοκκίνισμα, επίπονο τσουρούφλισμα, ξεφλούδισμα σαν το φίδι…
Αξίζει τόσο μαρτύριο (χώρια ο μπαμπούλας του καρκίνου του δέρματος), έτσι για μια αμφίβολη & προσωρινή σταγόνα επίκτητου καλοκαιρινού καφέ μέσα στο χειμωνιάτικο γάλα της φύσης μου; Αφού ποτέ δεν θα ‘χω εγώ το εξωτικό σοκολατί, γιατί να με βάζω σε κίνδυνο; Για ένα ντεκαβλέ ερυθρό;
Το μόνο που με νοιάζει πια είναι πως θα χαρώ τον ήλιο χωρίς το άγχος που ανέπτυξα μικρός, όταν τ’ αντηλιακά θεωρούσαν δείκτη εξαιρετικής προστασίας το SPF8 και το στραγγιστό γιαούρτι, που μου άπλωνε η μάνα μου στην πλάτη, ήταν η μόνη δροσερή ανάμνηση από τα οικογενειακά Σαββατοκύριακα στη θάλασσα.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού, όμως, κι έτσι οι προσωπικές εφιαλτικές εμπειρίες με έκαναν να το ψάξω πολύ, απονέμοντάς μου διδακτορικό στα καλά αντηλιακά, τα οποία σήμερα και προστατεύουν και απλώνονται εύκολα και δεν ασπρίζουν και αδιάβροχα είναι!
FYI, λοιπόν, φέτος χρησιμοποιώ:
•Τα 50ρια σε mist της La Roche-Posay & της Shiseido από το ξεκίνημα της σεζόν, για όταν ξέρω ότι θα εκτεθώ παρατεταμένα και τις κρίσιμες ώρες 11:00-17:00.
•Τα 30ρια της Lancaster (με αυτό το άρωμα που θα θυμίζει για πάντα διακοπές) και της Vichy (με τη νέα σύνθεση της μόδας -ένα ελαφρύ σαν το τίποτα «νερό») για όταν πέφτει ο ηλιος το απόγευμα ή για όταν έχω εξασφαλισμένη σκιά.
•Το διάφανο 20αρι του Koρρέ αργότερα μέσα στον Αύγουστο, όταν η μελανίνη με επισκεφτεί σαν τον Άγιο Βασίλη, αφού πρώτα φυσικά έχει μοιράσει τα sun-kissed δώρα της σε όλους τους άλλους.
•Και τέλος το 6άρι της Hei Poa, σούπερ ενυδατικό χάρη στο λάδι Monoi από την Ταϊτή, που το φορώ για να ενισχύσω και να διατηρήσω το (όποιο) χρώμα πήρα, αλλά και για το μεθυστικό άρωμα καρύδας.