Μαθαίνω ότι τα καλά ζαχαροπλαστεία δουλεύουν τελευταία υπερωρίες για να μπορούμε εμείς να τριπάρουμε παροπλισμένοι στον καναπέ μας, «φτιαγμένοι» από overdose παχιάς κρέμας γάλακτος & μαστουρωμένοι από το όπιο του λαού που είναι… η σοκολάτα.
Καταστολή δια της υπεργλυκαιμίας: αυτό είναι, αποκαλύπτω, το σχέδιο του βαθέος κράτους κεντροδεξιών αστών για να μας ελέγξουν, βάζοντας όπως βλέπεις λουκέτο σε όλα, εκτός από τα πρατήρια του λευκού θανάτου, της κρυσταλλικής ή ενίοτε άχνης ζάχαρης.
Ένα ζαχαροπλαστείο με ιστορία πάνω από αιώνα…
Έρχομαι, λοιπόν, εγώ, το βαποράκι της απόλαυσης, να σου σφυρίξω ότι τα καλύτερα φιξάκια για την αξιολύπητη (φυσική) κατάσταση στην οποία έχεις περιέλθει, θα τα βρεις στην Κολομβία των Εξαρχείων, στο φημισμένο ζαχαροπλαστείο που άνοιξαν το 1915 οι Αφοί Ασημακόπουλοι, στο ίδιο ακριβώς σημείο, Χαριλάου Τρικούπη 82, πουλώντας αρχικά γάλα στο ποτήρι, κρέμες, ρυζόγαλα & βούτυρο με μέλι.
Πάνω από 100 χρόνια μετά, η εξέλιξη της φαμίλιας θα έκανε σήμερα πολύ περήφανα τα τέσσερα εκείνα αδέρφια Ασημακόπουλους, που κατέβηκαν ως την Αθήνα με τα πόδια από την Ορεινή Φωκίδα για να προκόψουν τίμια -ό,τι κι αν λέω εγώ για το σκληρό ναρκωτικό που είναι οι πάστες τους.
Για ποια γλυκά φημίζονται;
Το προφιτερόλ τους είναι θρυλικό, γι’αυτό και βλέπεις δύο τεμάχια στο αυστηρό (κι ας μην του φαίνεται) selection της φωτογραφίας πάνω. Η νουγκατίνα τους (aka αμυγδάλου) όπως δεν τη φτιάχνει σχεδόν κανένας πια. Το κάστανο αληθινό. Η ξεχασμένη απ’όλους σεράνο, αυθεντική & παλιακιά μέχρι το παντεσπάνι της. Οι τάρτες φρούτων ολόφρεσκες. Τα βουτήματα & τα κεράσματα ανεξάντλητα. Τα ρυζόγαλα βλλλλλλάχικα (να γεμίζει το στόμα σου με λλλλου). Κι όλα από γάλα που ακόμη προμηθεύονται από κτηνοτρόφους στα Σπάτα και στο Μαρκόπουλο.
Να, τα γράφω τώρα αυτά & μ’ έχει πιάσει τρέμουλο απ’ το στερητικό. Παλεύω να μείνω καθαρός δυο ώρες τώρα, από τη στιγμή που έβαλα το κουτί με τις πάστες στο ψυγείο για αργότερα.
Να σου πω, όμως, κάτι; Για ένα τζάνκι του γλυκού, το αργότερα είναι τώρα!