Ίσως το μοναδικό πραγματικό αξιοθέατο στο Miami είναι η πολυφωτογραφημένη art deco γειτονιά, που φιλοξενεί χαμηλής ποιότητας εστιατόρια, ξενοδοχεία και κέντρα διασκέδασης (βλ. Μοναστηράκι στην καλύτερη), αλλά δεν παύει να είναι κούκλα.
Όμως, τι κρίμα βρε παιδιά, και πόσο οπισθοδρομική βλαχιά, που σε ολόκληρο το ιστορικό κέντρο του Miami South Beach δεν είδα ούτε ένα σπρέι να έχει μουντζουρώσει τη διατηρητέα αρχιτεκτονική…
Μα δεν έχουν εδώ αναρχικούς καλλιτέχνες της ζωής με πηγαίο ταλέντο για ασχήμια, ούτε αστείρευτα εμετική δημιουργικότητα να την ξεράσουν συνθηματικά στους τοίχους; Τς τς τς…
Πόσο καταπιεσμένοι από το FBI, τη CIA και τους εξωγήινους πρέπει να είναι οι Αμερικάνοι για να μην καταφέρνουν να οργανώσουν ούτε μια πορεία με καταστροφικό παλμό, να αφήσει η οργή πίσω της ρημαδιό, σωρούς από σπασμένα πεζοδρόμια και αστική ποίηση με μαύρη και κόκκινη μπογιά, σαν την ψυχή του διαδηλωτή;
Πέρα απ’ την πλάκα, μας λυπάμαι που στη χώρα μας έχουμε πληρώσει ξανά και ξανά το μάρμαρο για τα ατιμώρητα ανήλικα και τους ψυχάκηδες εχθρούς του οποιοδήποτε συστήματος -τρομάρα τους.
Που αντί απλά να συντηρούμε τα παλιά (όχι μόνο τα Αρχαία) και να ονειρευόμαστε, να σχεδιάζουμε και να υλοποιούμε εν ευθέτω χρόνω τα καινούργια, εμείς ξηλώνουμε και μπαλώνουμε τη μιζέρια μας κάθε τόσο με δανεικά λεφτά.
Να, και τώρα κάποιος που διάβασε αυτό που γράφω, αντί να πει «λογικό» και να πάμε τη συζήτηση παρακάτω, θα σκεφτεί αυτόματα: «ναι, αλλά οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, ο Τζορτζ Φλόιντ, το ΝΑΤΟ μπλα μπλα μπλα…». Και θα πάει να το γράψει ανεξίτηλα στο Σύνταγμα.
Καμία σωτηρία…
