Τα ζεστά βράδια με πνιχτή υγρασία (που έχει πολλά τέτοια το αθηναϊκό καλοκαίρι) θα ήθελα να τα περνάω σε ημισκότεινες, παρακμιακές ταράτσες με Βούδες, μπανανιές & μονστέρες -σαν κατάσκοπος στην Ινδοκίνα, αλλά χωρίς το ρίσκο να με μαχαιρώσουν πισώπλατα (φέρνοντάς μου τον λογαριασμό…). Και η εντυπωσιακή ταράτσα του Andaman στα Κάτω Πετράλωνα είναι σαν σκηνικό μιας τέτοιας απωανατολίτικης φαντασίωσης. Όχι με Ερυθρούς Χμερ, αλλά με Σύριζα.
Ινσταγκραμικά χρώματα, ασύγκριτη ποικιλία στα υλικά, εξωτικά μπαχαρικά, πικάντικες γεύσεις, θαλασσινά, πουλερικά & κρέατα που βουτάνε (μερικές φορές κολυμπάνε) μέσα σε χίλιες δυο ευφάνταστες sauce, αρμυρή τηγανίλα σε παχύ κουρκούτι, αλλά & γλυκά κοκτέιλ φρούτων της λησμονιάς: αυτή είναι η ταϋλανδέζικη κουζίνα & τα συμφραζόμενά της, η δεύτερη πιο δημοφιλής διεθνώς (μετά την ιταλική)!
Να θυμάσαι, όμως, ότι με τόσο χάος που περικλείει κάθε πιάτο, το λίγο είναι πάντα πολύ & κινδυνεύεις να πάθεις γευστικό vertigo αν δεν παραγγείλεις -εσύ ο Έλλην, ο συνηθισμένος σε μεζεδοταβέρνα- λιτά ωσάν Δαλάι Λάμα… Εγώ & η παρέα μου έτσι την πατήσαμε, αφού κάτι μας άρεσε, κάτι όχι, κάτι ίσως, χωρίς μάλλον να μπορούμε να ξεχωρίσουμε πού ξεκινούσε κάθε γεύση & που τελείωνε, έτσι όπως ήταν α) δομημένα τα πιάτα (βλ. για παράδειγμα την υπερπαραγωγή με τα καβούρια στη φωτογραφία πάνω), αλλά & β) η υπερβολική, το παραδέχομαι, παραγγελία μας χωρίς κανένα μέτρο.
Κι έρχομαι & ρωτώ: φταίει το χρυσόψαρο αν σου πέσει κατά λάθος όλο το φαΐ στο ενυδρείο, βαρυστομαχιάσει & ψοφήσει; Εδώ σε θέλω κάβουρα
