Απάτητα ήταν το ανοιξιάτικο χορτάρι και τα μωβ-κίτρινα αγριολούλουλουδα κι ο στίβος του αρχαίου σταδίου της Ολυμπίας (μολονότι έτος Ολυμπιακών Αγώνων) την πρώτη Κυριακή που επιτράπηκαν οι μετακινήσεις από νομό σε νομό. Αφού είναι, φαίνεται, αιθέριο το βήμα των θεών & οι άνθρωποι εκείνη την όμορφη μέρα άφαντοι.
Σε μια κοινωνία, όπου η μεγαλύτερη συζήτηση μετά την άρση ενός once-in-a-lifetime lockdown γίνεται για το volume της μουσικής, δεν περίμενα βέβαια το πρώτο πρώτο Σαββατοκύριακο να προτιμήσουν οι πολλοί την απολλώνια ηρεμία του αρχαιολογικού χώρου σε σχέση με τα βακχικά μπιτσόμπαρα. Δεν είμαι βλάκας.
Μα γιατί τόση ησυχία;
Ίσως, όμως, λέω ίσως, κάποιος διαζευμένος γονιός να έπρεπε κάτι να αποδείξει λίγο πριν η συνεπιμέλεια γίνει υποχρεωτική, & ξεκινώντας από την Αθήνα με την πρωινή δροσούλα, να οδηγούσε μαζί με το παιδί που του εμπιστεύθηκαν να μεγαλώσει, στον ιερό τόπο όπου τους πρωταθλητές στεφάνωναν μόνο με κλαδί ελιάς (τι μάθημα ζωής κι αυτό αν το διδαχτείς από μικρός). Ε, λοιπόν, ούτε ένας τέτοιος κηδεμόνας δεν βρέθηκε.
Ούτε κανένας άλλος, άτεκνος & ρομαντικός, παρακινήθηκε από επιθυμία να περιηγηθεί, όπως εγώ, στην απαράμιλλης ομορφιάς εύφορη κοιλάδα, όπου συμβάλλουν ο Αλφειός & ο παραπόταμός του ο Κλαδέος. Να προκάμει πριν καταστραφεί το αρχαίο τοπίο από καμιά θηριώδη φωτιά, σαν αυτή που κατέκαψε τις ίδιες μέρες την Κορινθία.
Που παραλίγο τη γλίτωσε και η Ολυμπία, όταν πριν μερικά χρόνια στις μεγάλες φωτιές της Πελοποννήσου, άρπαξε ο Κρόνιος λόφος & το μόνο που σκεφτόμουν ήταν «Μαλάκα, στους δίδυμους πύργους πρόλαβες & ανέβηκες ένα χρόνο πριν πέσουν. Την Ολυμπία δεν θα τη δεις ποτέ σου, αφού περίμενε 2,5Κ χρόνια να το πάρεις εσύ απόφαση & ακόμη τίποτα».
Εκτιμήθηκε, όμως, καθώς φαίνεται, η ειλικρινής μου τότε μεταμέλεια & μου το φύλαξε ο Δίας το θαύμα να πετύχω την Ολυμπία άδεια!
Ανοιξιάτικη γαλήνη και ο φανταστικός Ερμής
Ακούγονταν μόνο τα τιτιβίσματα των πουλιών & το ζουζούνισμα που κάνουν τα έντομα σε ερωτικό οίστρο. Οι πεταλούδες έψαχναν να πιπιλίσουν άνθη στις ρωγμές των κιόνων & μια γάτα που γουργούριζε με πήγε παρεούλα μέχρι το ωραίο μουσείο.
Κι εκεί, ανάμεσα σε άλλα σπουδαία, νάτος ο Ερμής του Πραξιτέλη, υπέρτατο γλυπτό κάλλος, ο χρυσός κανόνας της ομορφιάς, η Ωραία Ελένη αν ήταν άντρας από μάρμαρο. Μόνος αυτός, μόνος κι εγώ, κάτασπροι, ούτε ένα μπάνιο.
