Επειδή εγώ σκιάζομαι υπερβολικά την κρέμα γάλακτος (στις αρμυρές συνταγές εννοώ, κι όχι φυσικά στις παχιές τούρτες) και επειδή αποτάσσομαι μετά βδελυγμίας τις αμαρτωλές της τις θερμίδες, αυτό δεν σημαίνει πως οφείλει να καταργηθεί δια νόμου & δια παντός…
Κι έτσι να αφανιστούν μαζί της πατροπαράδοτα ιταλικά πιάτα σαν αυτά τα πληθωρικά «tagliolini alla siciliana» με ψιλοκομμένο λουκάνικο & καυτερή πιπεριά, τα οποία βλέπεις εκεί πίσω στο βάθος, σου μοιάζουν κάπως σαν… μην το πω τώρα και τρώμε, αλλά πίστεψέ με ήταν πάρα μα πάρα πολύ νόστιμα!
Τα ανακάλυψα ένα βράδυ στο Aglio Olio e Peperoncino στην Ακρόπολη, ένα από αυτά τα αρχαία εστιατόρια της Αθήνας, που επειδή δεν διαφημίζονται (ούτε instagram δεν έχει) δεν είσαι σίγουρος αν ζουν ακόμη ή αν πέθαναν.
Κι όμως, είναι σταθερά εκεί, με την ίδια 90s ρουστίκ διακόσμηση, την ίδια ρομαντική ιδιοκτησία να παλεύει η μισή κλεισμένη στην κουζίνα & η άλλη μισή στο σέρβις, τους ίδιους πελάτες (ό,τι απέμεινε από το κοινό του Bajazzo & του Boschetto, 2-3 μεγαλοαστοί υπουργοί, κάποιοι τουρίστες off the beaten path) και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο το σέβομαι.
Δεν είναι, βέβαια, να φέρεις κάποιον εδώ να τον εντυπωσιάσεις -ούτε καν με το καταπληκτικό τους τιραμισού που πρέπει να παραγγείλεις για γκραν φινάλε. Δεν ενδείκνυται το μέρος για κλείσιμο deal ή πρώτο ραντεβού γιατί μπορεί και να πάνε όλα λάθος…
Μπορείς, όμως, να έρθεις με τον άλλον και να ξεγυμνωθείτε. Να του πεις στο ημίφως των κεριών «Ξέρεις κάτι; Λατρεύω την κρέμα γάλακτος» και να μη τον φρικάρει αυτό, όπως σίγουρα θα τον φρίκαρε να το ακούσει σε οποιοδήποτε άλλο από τα γαστρονομικά προχωρημένα και ασφυκτικά γεμάτα εστιατόρια της πόλης. Να σου απαντήσει χαμηλόφωνα και με κόκκινα μάγουλα «και μένα» και να σκύψει να σου δώσει ένα φιλί.