Ένας ακόμη λόγος που τα καλοκαίρια μας έχουν γίνει πιο πολύπλοκα, είναι που με τα χρόνια περάσαμε από το αυστηρά μαθηματικό «πόσα παγωτά έφαγες φέτος;» στο χαοτικό «ποιο είναι το καλύτερο παγωτό της πόλης;». Έλα μου ντε…
Έχω κατά καιρούς γράψει για διάφορα talk-of-the-town γκουρμέ παγωτατζίδικα-τζελατερίες, από το Κόκκιον μέχρι το Μαραμπού, κι έχω καταλάβει ότι, έχοντας κοινή συνισταμένη τις natural πρώτες ύλες, ιδανικά βιολογικές, και τις όσο γίνεται πιο καθαρές γεύσεις, χωρίς πολλά φτιασιδώματα, κάνουν όλα τους εξαιρετικής ποιότητας παγωτό, ελαφρύ & υγιεινό, όπως δεν φανταζόμασταν ότι μπορεί να γίνει πριν 10-15 χρόνια.
Πουθενά, όμως, η καθαρότητα δεν γίνεται τόσο εργαστηριακή ή αλλιώς ασκητική (ανάλογα με το αν προτιμάς επιστημονική ή θεολογική θεώρηση), όσο στο Django που ήρθε από τη Σύρο στο Κουκάκι.
Εδώ, δεν είναι μόνο τα σορμπέ (not my favorite ice-cream but you should try peach 🍑 ) με τη σοκαριστική περιεκτικότητα σε βιολογικό φρούτο, δεν είναι μόνο το φυστίκι Αιγίνης που μυρίζει σαν τον ίδιο τον δαγκωμένο καρπό από δω κι εκεί κάτω, αλλά είναι ακόμη και το ανεπαίσθητο άρωμα του κουκουναριού, με μαεστρία εγκλωβισμένο σε μια μπάλα με αυτό το όνομα, που σε κάνουν να πεις «όχι, πραγματικά μπράβο τους»!
Το δίλημμα Kale vs burger
Αναρωτιέμαι, όμως, αν αυτό το «καθαρό» μ’αρέσει περισσότερο ή μήπως το παγωτό-κόλαση από το περίπτερο, με την τεχνητά κρεμώδη υφή & τις εκατονταπλές χοντρές στρώσεις σοκολάτα που σπάει με κρότο.
Δεν υπάρχει σωστή και λάθος απάντηση -είναι σαν να ρωτάς «kale ή burger;».
Και τα δύο τα θέλω, βέβαια, ανάλογα με τη φάση μου.
Θα μου πεις, δεν είναι κρίμα όσα χρόνια καλής ζωής κερδίζεις με τα βιολογικής καλλιέργειας, να τα χάνεις με τα trans λιπαρά; Ξέρεις κάτι; Δεν θέλω να τρώω για πάντα λαχανίδα. Όπως δεν θέλω μια ζωή να την περάσω χωρίς υπερβολικά toppings, στρατσιατέλες, πλούσια βύσσινα, έντονες κρέμες, βουνά από θρυμματισμένους ξηρούς καρπούς πάνω απ’το κυπελλάκι μου.
Θέλω να ζήσω. Και το πόσο θα ζήσω κανένα βιολογικό φρούτο δεν το ξέρει.