Σας χρωστούσα δυο λόγια για το ωραιότερο βιβλίο που διάβασα φέτος.
Όχι καμιά φρέσκια, κατευθείαν από το τυπογραφείο, εκδοτική εκπληξούλα, όπως ήταν το Πλην, το Λίγη Ζωή, ο Χαράρι, που μαζί ανακαλύψαμε τα προηγούμενα χρόνια, αλλά ένας κλασικός λογοτεχνικός έρωτας από τα 50s, τα Αδριανού Απομνημονεύματα της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ. Ένα ιστορικό μυθιστόρημα σχετικά μ’ αυτόν τον (πολύ γλύκα) εστέτ, αν & αμείλικτο Ρωμαίο πολιτικό & στρατηλάτη, τον αυτοκράτορα Αδριανό.
Το πιο πιθανό είναι ότι εσείς το είχατε ήδη διαβάσει, οπότε χωρίς να κομίζω Γλαύκα εις Αθήνας θέλω να σταθώ στα παρακάτω:
-Με τρόλαραν άγρια στην παραλία που το διάβαζα, αφού θεώρησαν ότι σίγουρα ποζάρω & ότι καμία όρεξη δεν είχα φυσικά να διαβάζω έναν τόσο βαρύγδουπο τίτλο ανάμεσα σε water sports & cocktails . Όμως, δεν είναι μόνο τα σκανδιναβικά αστυνομικά μυθιστορήματα για παραλίες. Οι εκστρατείες στην Ανατολή, οι πολιτικές πλεκτάνες, οι μεγάλοι έρωτες & η life-changing απώλεια του Αδριανού, μου φάνηκαν πολύ πιο συναρπαστικοί από οποιοδήποτε έγκλημα στο χιόνι.
–Η μετάφραση παρουσιάζει αδυναμίες, που τις καταλαβαίνει όποιος έχει πάρει δύο ενότητες του delf. Σε πολλά σημεία μια ελεύθερη απόδοση της γαλλικής θα απομάγευε τους Έλληνες αναγνώστες ακόμη περισσότερο, αλλά ακόμη & έτσι ο λόγος του Αδριανού (της Γιουρσενάρ δηλαδη) είναι ποίημα. Μια διήγηση τόσο βαθιά ανθρώπινη όσο εντυπωσιακός είναι & ο πραγματικός βίος αυτού του φιλόσοφου αυτοκράτορα, ο οποίος στο βιβλίο διηγείται τη ζωή του με τη μελαγχολική απόσταση ενός σοφού γέροντα.
–Το ιδανικό της εκθαμβωτικής ομορφιάς συνεχίζει να με σαγηνεύει, ενώ ξέρω εντάξει όλοι ανεξαίρετως είμαστε όμορφοι, καθένας ξεχωριστός κλπ κλπ… Ο Αδριανός είναι δυο χιλιάδων ετών, η Γιουρσενάρ συγγραφέας του προηγούμενου αιώνα κι εγώ είμαι αρκετά μεγάλος πια για να μη μπορώ να ξεχάσω ότι κάποτε το όμορφο ήταν σχεδόν τόσο αντικειμενικό όσο το χρήμα: κάτι που όταν εισέπραττες έκανες κωλοτούμπες.
-Αλλά & η σχεδόν κομμουνιστική ουτοπία της ισότητας σε μια πόλη κατοικημένη από «ανθρώπινα πλάσματα που τα κορμιά τους δεν θα παραμόρφωναν ούτε τα σημάδια της φτώχειας & της αλλοτρίωσης, ούτε τα οιδήματα του χυδαίου πλούτου», όπως λέει ο Αδριανός, με εξιτάρει πολιτικά όταν βγαίνει από το στόμα ενός οραματιστή μονάρχη.
Να το διαβάσετε αυτό το αριστούργημα. Αν όχι τώρα στο lockdown, τότε σίγουρα σε μια παραλία από αυτές που θα τρέξουμε σαν λυσσαμένοι όταν με το καλό δουλέψει το εμβόλιο.