Λίγες γλυκές βραδιές απομένουν ακόμη για να χαρείτε (φορώντας κασμίρ φουτεράκι) την απαράλλαχτη τόσες δεκαετίες αυλή-ποίημα του Blue Pine στην Κηφισιά.
Με μεγάλα δέντρα (όπως η πεύκη από τον Καναδά, που έδωσε το όνομά της στο εστιατόριο, επειδή με τα κρύα του χειμώνα παίρνουν οι πευκοβελόνες χρώμα οινοπνευματί) & λυγερά μπαμπού, ο φανταστικός κήπος του Blue Pine, με τις ροτόντες στρωμένες αστραφτερά λευκά τραπεζομαντηλα, με τις φερφορζέ καρέκλες & με τα εορταστικά λαμπιόνια σαν να είναι κάθε βράδυ Χριστούγεννα στα Χάμπτονς, είναι από αυτά τα λίγα μέρη, όπου ο χρόνος σταμάτησε στην εποχή των ασπρόμαυρων ταινιών του Λάμπρου Κωνσταντάρα. Ή και λίγο πιο μετά, επί ΠΑΣΟΚ, τότε που στις βιντεοκασέτες οι καινούργιες «πελούσιες», με βάτες, μπροκάρ & πλατινέ, παρίσταναν τις σνομπ στην σικ τοποθεσία Κηφισιά.
Όμως, δυστυχώς θα πρέπει να στενοχωρήσω τους καλοβαλμένους & ευαίσθητους ΒΠ που έρχονται εδώ από μικρά παιδιά για την επέτειο γάμου των γονιών τους ή τα γενέθλια του παππού, και που ο κορωνοϊός της νοσταλγίας φαίνεται να έχει θολώσει σε σημεία τη γεύση τους, γιατί ναι μεν το ντεκόρ θεωρείται αυθεντικό & διατηρητέο όταν έχει μείνει απαράλλαχτο, αλλά με το φαγητό συμβαίνει κάτι περίεργο: οφείλει να… αλλάζει αν θέλει να παραμένει το ίδιο!
Όχι φυσικά να αλλάξουν οι κλασικές γαλλικές συνταγές, το «café de paris», το «chateaubriand» ή το «bourguignon«, αλλά να αλλαχτεί βρε παιδί μου ο χασάπης, η μάρκα της μουστάρδας, το γάλα με το οποίο χτυπιέται η κρέμα, ο κήπος απ’ όπου κόβονται τα κηπευτικά, ο βοηθός μάγειρας που ρίχνει την πρέζα το αλάτι, σε ένα διαρκές crash test των υλικών & των ανθρώπων που θα υπηρετήσουν την κουζίνα καλύτερα.
Αυτός, κοντολογίς, αισθάνομαι πως ήταν ο λόγος που δεν απογειώθηκε ποτέ το τελευταίο δείπνο μας εκείνο το βράδυ του Αυγούστου, αφού δεν είναι πια το 1961 κι έτσι δεν χρειάζεται να ψάξεις πολύ για να βρεις άψογα κρέατα, σως béarnaise φτιάχνουν καταπληκτική στα πρωϊνάδικα & (σχετικά) νόστιμη «κρεμ καραμέλ» πουλάνε στα περίπτερα. Θέλει το κάτι παραπάνω από ένα καλό γαλλικό εστιατόριο (όπως είναι, για παράδειγμα, το Σπύρος & Βασίλης).
Ακόμη & το περίφημο προφιτερόλ που είχε φάει στο Blue Pine ο Γιώργος Κωνσταντίνου στα «Χτυποκάρδια στο Θρανίο» & του τρέχανε τα σάλια, είναι δεδομένο ότι σήμερα θα μας ξίνιζε, αφού στα 60 χρόνια που μεσολάβησαν άλλαξαν τα στάνταρ μας -αυτός ο κήπος, όμως, καθόλου…
