Να τρεις καλοί λόγοι που με τραβάνε πότε-πότε μέχρι την ταβέρνα Υπερωκεάνειον στον Πειραιά:
α) Έχει ωραία, ταπεινά & νόστιμα θαλασσινά. Όχι, δηλαδή, τίποτα που να καμώνεται το σπουδαίο, αλλά μύδια με φοβερή σάλτσα να θες να βουτήξεις το ζυμωτό ψωμάκι, γαριδούλες φρέσκιες, περιποιημένες, μπακαλιάρο ψητό που είναι οικονομικός, σαλάτα αλμύρα με κρεμμυδάκι απίστευτη -όλα, έχω την εντύπωση, φτιαγμένα με παλιές κιμωλιάτικες συνταγές που ξέκλεψε ο sui generis ιδιοκτήτης απ’το σόι του -έχει αποδεδειγμένη παράδοση η Κίμωλος στην καλή ελληνική κουζίνα.
β) Ο ιδιοκτήτης-μορφή που λέγαμε, έχει τρέλα με τα κειμήλια (το μαγαζί μέσα είναι κυριολεκτικά από άλλη εποχή) & τον πιο γνήσιο, τρυφερομάγκικο τρόπο να οσμώνεται με κάθε παρέα. Τον έζησα πέρυσι το καλοκαίρι στην Κίμωλο, τον έχω ζήσει τους χειμώνες στο Υπερωκεάνειον, και είναι μεγιστάνας με τους εφοπλιστές & ψαράς με τους Πειραιώτες.
γ) Το Υπερωκεάνειον είναι στο Χατζηκυριάκειο, μια γειτονιά που με συγκινεί χωρίς να ξέρω ακριβώς το γιατί. Ίσως γιατί εδώ, από οφθαλμαπάτη, τα καράβια που μπαίνουν και βγαίνουν το βράδυ απ’το λιμάνι, μοιάζουν σαν να διασχίζουν ολόφωτα το δρόμο ανάμεσα στις πολυκατοικίες του ορίζοντα. Θέαμα λαμπρό σαν ταινία του Φελίνι.
Ίσως γιατί είναι κοντά η Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και η στολή των παιδιών που κυκλοφορούν στους δρόμους έχει κάτι από τσαρουχική Ελλάδα του ‘50. Ί
σως πάλι γιατί κάθε φορά που φτάνω προς τα δω, με τέρμα ανοιχτά τα παράθυρα στ’αμάξι & να μυρίζει θάλασσα, μου ‘ρχεται και σιγοτραγουδάω, κάπως εύθυμα στην αρχή ο χαζός, αυτό το θλιμμένο σουξέ του Μπαγιαντέρα «Αποβραδίς ξεκίνησα / με έναν παλιό μου φίλο / για το Χατζηκυριάκειο / και για τον Άγιο Νείλο / που ‘χει ρετσίνα δροσερή & όμορφα κορίτσια / μόνο που σε παιδεύουνε με νάζια & καπρίτσια».
Και πάντα φτάνοντας στο στίχο «έχει και μια μελαχρινή που είναι όλο νάζι, πρώτα με κέρναγε φιλιά και τώρα δεν τη νοιάζει» με πιάνει μια μελαγχολία, σαν να με χώρισαν χθες. Να μου πεις… μαζοχιστής είσαι & το επιζητάς αυτό το φρικτό συναίσθημα; Μα, κανένα συναίσθημα δεν έρχεται μόνο του. Την πλημμύρα από συναισθήματα έχω ανάγκη και κάτω στον Πειραιά με παίρνει πάντα και με σηκώνει…
