Παλιότερα έπιανα τον εαυτό μου να ζηλεύει αφηρημένα τις ζωές των άλλων. Όλων των άλλων…
Ζωές αριστουργήματα της καθημερινότητας, με πρωταγωνιστές μυθιστορηματικούς οικογενειάρχες βουτηγμένους στο ταλκ για τα συγκάματα & αρμυρούς surfer κεντημένους από την ίδια κλωστή με τους ήρωες του Τολστόι & του Ντοστογιέβσκι.
Θαύμαζα όσους τα βράδια άραζαν μ’ ένα καλό βιβλίο στο ημίφως του πορτατίφ, αλλα & όσους έκαναν φασαριόζικα bbq πίνοντας κρασί χύμα ενώ στα πόδια τους μπερδεύεται ένας σκύλος που τον φωνάζουνε Ζορό.
Όσους διαλογίζονται ψαρεύοντας ήσυχα ατελείωτες ώρες χωρίς να τσιμπήσει ποτέ, αλλά & παρέες από 16χρονα που κοιμούνται δέκα-δέκα σε ενοικιαζόμενα δωμάτια στα νησιά, κάνοντας όλη μέρα tiktok & πίνοντας το βάρος τους σε σφηνάκια.
Αυτούς που καλπάζουν μούσκεμα στις ανηφόρες του Λυκαβηττού με στενά κολάν ακούγοντας Weeknd, αλλά & αυτούς που μαγειρεύουν κάθε μα κάθε Σάββατο κοτόπουλο λαδορίγανη σε συνταγή του Πετρετζίκη. Όλους τους ζήλευα.
Είχα μυθοποιήσει όποιον έφευγε να πάει με σκηνή σε μια παραλία χωρίς ρεύμα ή ψυγείο & ταυτόχρονα όποιον οδηγούσε τερατώδες SUV γεμάτο σπασμένα παιχνίδια & τη μυρωδιά της φρουτόκρεμας.
Κι αν μου λεγες για ένα beach party από αυτά που καταλήγουν όλοι γυμνοί (να ξερνάνε) στο νερό, θα καθόμουν να σε ακούσω σαν να διηγείσαι το πιο μαγικό γιαπωνέζικο παραμύθι…
Όχι πια! Στα 43 μου ξέρω ότι χιλιάδες διαφορετικές ζωές θα μπορούσα να είχα ζήσει, αλλά όχι ταυτόχρονα. Δεν διάλεξα κάτι να αφοσιωθώ & έτσι έμεινα να ζηλεύω όλες τις μονολιθικές & ακλόνητες σαν αρχαίες πέτρες επιλογές των άλλων.
Ποιος ξέρει τι σταυρό κουβαλάνε όσοι έχουν επιλέξει να αγκιστρωθούν σε κάτι μόνιμα αντί να πεταλουδίζουν σαν εμένα όπου φυσάει ούριος ο άνεμος. Κι αν την ώρα που ψαρεύουν στο καΐκι αισθάνονται να τους πνίγει η πετονιά της ανίας; Κι αν ο Ηρώδης τους κάνει ώρες ώρες άγιος;
Στη μέση μιας πισίνας με ανοιχτούς ορίζοντες, εγώ θα είμαι πάντα ένα αγέρωχο παζλ από επιθυμίες. Κάποιες θα προλάβω να τις συναντήσω. Κάποιες όχι. Ε καί;