Δεν συνηθίζω να γράφω κριτικές για ανθρώπους που συνεργάζομαι, όσο εξαιρετικοί κι αν είναι, γιατί ούτε το ψέμα ούτε το πολύ το γλύψιμο είναι του χαρακτήρα μου.
Και ούτε θα μπορούσα να γράψω κάτι ισορροπημένο με τον κίνδυνο να τους ακουστεί χλιαρό, αφού είναι ο χειρότερος θάνατος για έναν καλλιτέχνη το μέτριο σχόλιο, το «δεν έχω λόγια», και πώς θα μπορούσα ποτέ να το κάνω αυτό το κακό σε ανθρώπους με τους οποίους μας έχει δέσει η δουλειά & η μοίρα;
Όμως, αυτή τη φορά δικαιούμαι, νομίζω, μια εξαίρεση με την Παυλίνα Βουλγαράκη, όχι γιατί ήταν απλά θεϊκή στα live που έκανε στην Πειραιώς 131 (βλ. ΕΔΩ), αλλά γιατί το θέαμά της με άγγιξε λυτρωτικά & οφείλω να το διαδώσω, όπως οι πιστοί περνάνε το φως (κι ένα φιλί) ο ένας στον άλλο στην Ανάσταση.
Κι εξηγούμαι:
α) Καταρχήν η Παυλίνα γράφει ευανάγνωστες μελωδίες (όχι τίποτα χαοτικά δυσκολάκια) & τους πιο ουσιαστικούς & αληθινούς στίχους της γενιάς της, τόσο καίρια συγκινητικούς που σε κάθε νέο της τραγούδι θα σου ξεφύγει σίγουρα ένα «γουάου» για την ποίησή της. (Άκουσε το τελευταίο της τραγούδι στο κανάλι Cobalt Eclectic)
β) Οι ενορχηστρώσεις που φτιάχνει με την μπάντα της είναι διαμαντάκια καλλιτεχνίας, αντίθετα με την ευτελή προχειράτζα που παίζεται αλλού με περηφάνια & σαματά.
γ) Οι ερμηνείες της φανερώνουν την υπερανεπτυγμένη συναισθηματική της ευφυία, κορίτσι που έχει ζήσει συμπυκνωμένα πολλά, τα έχει καταγράψει με κραγιόν μέσα της, τα έχει αναλύσει με τετράγωνο μυαλό & τα διηγείται τώρα στη σκηνή τραγουδιστά.
δ) Κι ας είναι μικρή & όμορφη & ακούσια σέξι όσο καμία άλλη ερμηνεύτρια του σοβαρού, είναι πασιφανές πως από την κούνια νανουρίστηκε με Χατζιδάκι, Τουρνά & Σαββόπουλο, με κρητική λύρα, Αλεξίου & Γαλάνη. Κι όλη αυτή τη μουσική παιδεία τη φοράει το 2019 τόσο κομψά όσο η Florence ένα vintage φόρεμα iconic σχεδιαστή.
ε) Τίποτα δεν μυρίζει ναφθαλίνη στο έντεχνο πρόγραμμά της, που με κράτησε ενεργό ακροατή για ένα δίωρο & μου περνούσε κάθε τόσο & μια ρίγη συγκίνησης να τσιτώνω. Είναι τόσο σημερινό το ίδιο το κορίτσι που & Μαίρη Λω & Φλέρυ Νταντωνάκη να πει, κανένα ιερό φάντασμα δεν θα την καταπιεί.
Ένα ευχαριστώ φύλαξα για το τέλος. Γιατί με έκανε να δακρύσω εκεί σ’ ένα φορτισμένο τραγούδι που νόμιζα πως το είχα βαρεθεί και δεν θα μου ξανασυνέβαινε. Παυλίνα μου σ’αγαπώ πολύ!