Υπέροχο πρέπει να ήταν αυτό το πολύ comme-il-faut ζευγάρι, ο Βασίλης & η Ελίζα Γουλανδρή (βλ. κάτω το πανέμορφο πορτρέτο τους από τον Γιώργο Ρόρρη), για να συγκεντρώσουν -χρυσοπληρώνοντας- όλα αυτά τα ανυπολόγιστης αξίας αριστουργήματα των Picasso, Van Gogh, Gauguin, El Greco, Degas, Rodin, Monet, Cezanne, Bacon και τόσων άλλων υπερσημαντικών, να τα κρεμάσουν (αρχικά) σπίτι τους, πάνω από αντίκες-κομψοτεχνήματα του 16ου-17ου αιώνα, και να ζήσουν έτσι με αισθητική & αξιοπρέπεια τη ζωή τους, αντί να ξοδεύουν σε γαρίφαλα και κόκες, όπως κάτι σημερινοί δισεκατομμυριούχοι που μου ‘ρχονται στο μυαλό…
Κι αν δεν ήταν τέλειοι, εμείς οφείλουμε αιώνια να τους φανταζόμαστε έτσι, γιατί κληροδότησαν στην Αθήνα αυτή τη μοναδική συλλογή με σπάνια έργα πρώτης γραμμής (κι όχι τίποτα placebo δευτεράντζες), έργα ορόσημα που θα ζήλευαν όλες οι πόλεις του κόσμου, μα ήρθαν εδώ, στην πόλη κανενός ιμπρεσιονιστή, κυβιστή, μοντερνιστή, για να μείνουν εις τους αιώνες διδάσκοντας ανθρώπινο μεγαλείο σε μας τους ιθαγενείς και σε όλους τους τουρίστες, που μόλις το μάθουν θα έρχονται μιλιούνια.
Άλλο, βέβαια, που για χρόνια ταλαιπωρήσαμε τους δωρητές, αφού έτσι είμαστε εμείς… Ακυρώσαμε δυο φορές την ανέγερση του σπουδαίου μουσείου σε σχέδια του Πέι (αρχιτέκτονα της πυραμίδας του Λούβρου), τους κατηγορήσαμε άδικα ότι εμείς θα τους δώσουμε «φλουρί Κωνσταντινάτο» (δημόσια γη) και θα πάρουμε «βαρέλι δίχως πάτο» (το πιο φτηνό τμήμα της ιδιωτικής τους συλλογής, η οποία είχε ήδη πουληθεί, έλεγαν για χρόνια οι κακές γλώσσες και οι φαρμακερές πένες στις πασοκικές εφημερίδες).
Αντί να τους λατρέψουμε σαν μικρούς θεούληδες, τους αφήσαμε να φύγουν άπραγοι & απογοητευμένοι, πριν δουν από ψηλά να ανοίγει επιτέλους το μουσείο τους στο Παγκράτι, άτολμο μεν αρχιτεκτονικά, σαν εμπορικό κέντρο του Χαραγκιώνη (κανένας Πέι τώρα πια, ίσα ίσα μια όμορφη κεντρική σκάλα κι αυτό ήταν όλο), αλλά με άριστες μουσειακές συνθήκες για την ανάδειξη των υπερπολύτιμων θησαυρών του, ένα σύγχρονο καφέ-εστιατόριο από το παγκρατιώτικο Ohh Boy που ήταν σοφή κίνηση, και πάρα μα πάρα πολλή αποδοχή από τους Αθηναίους, οι οποίοι έρχονται εδώ για ν’ ανταλλάξουν αισιοδοξία & βλέμματα εθνικής περηφάνιας με τους συγχωριανούς τους: γιατί ξέρεις κάτι; Πικάσο τον Πικάσο…Greekz are back bitchez!
Σημ.: δεν έχω ανεβάσει εδώ όσες φωτογραφίες θα μπορούσα. Τα έργα είναι απίστευτα εντυπωσιακά από κοντά, να πάτε να τα δείτε!
