Η πιο πρόσφατη ανακάλυψή μου είναι ο κατάφυτος μεσογειακός κήπος με την πανοραμική θέα στην ταράτσα του The Foundry Hotel -ενός πολύ cool ξενοδοχείου 12 δωματίων/διαμερισμάτων στου Ψυρρή.
Στεγάζεται στο ίδιο βιομηχανικό κτίριο, που κάποτε πολύ παλιά ήταν χυτήριο, στα νιάτα μου έγινε κουλτουρέ θέατρο, όπως ήταν η μόδα στα 90s (και είδα εκεί μια παράσταση για τον Νιζίνσκι με διθυραμβικές κριτικές -μελοδραματική & ρομαντίκ, θα τη βαριόμουνα τώρα το δίχως άλλο), μετά παρήκμασε όπως όλη η γειτονιά, χτυπημένη από κακόγουστο κορεσμό, οικονομική δυσπραγία & Καμίνη δήμαρχο, και πριν περίπου ένα χρόνο ξανάνοιξε ως ξενώνας πιο χαριτωμένο από ποτέ, με σήμα κατατεθέν τα μεγάλα βιομηχανικά παράθυρα και το κυριολεκτικά «roof garden», απ’ όπου πήρε αφορμή για να γραφτεί αυτή εδώ η κατεβατή πρόταση χωρίς τελεία.
Εκεί πάνω, λοιπόν, κάθε βράδυ μετά την ώρα που ο πεφτήλιος χρωματίζει μελιά την πόλη ολόγυρα, σερβίρεται ένα καλάθι του picnic με κρασί & διαλεχτά ελληνικά προϊόντα (τυριά, αλλαντικά, αβγά, ελιές, τοματίνια) να το συνοδέψουν, ενώ φουρνίζεται και νόστιμη πίτσα (βλ. φωτογραφία κάτω).
Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο διαυγής είναι η αίσθηση της «σύγχρονης Αθήνας» (αυτής που -το βλέπω- καλπάζει προς μια νέα εποχή της ακμής) σε αυτήν την πράσινη ταρατσούλα με θέα το αρχαίο κάλλος! Και τι ωραία που πέρασε η παρέα μας εκεί πάνω γιατί αισθάνθηκε αισιοδοξία -αυτή την ξεχασμένη λέξη/κατάσταση, που την ακούς όλο και συχνότερα μετά τις εκλογές.
Τέλος, ακριβώς από κάτω άνοιξε μόλις και το Λοκάλι, ένα μπαράκι viral from day one με υπέροχη αυλή, εκεί όπου κάποτε ήταν το cine Ψυρρή, θυμάσαι;
Μ’αρέσει, όπως βλέπεις, να επαναφέρω τι υπήρχε πριν 10, 15, 20 χρόνια στο σημείο όπου ξεφυτρώνει σήμερα κάθε νέο hot spot. Είναι που με συνέθλιψε ενδιάμεσα το… ολότελα τίποτα & θέλω τώρα να βγω να γιορτάσω όλα μαζί τα υπέροχα μαντάτα της ανάπτυξης.
