Κάθε φορά που με ρωτούν «έχω κάτι ξένους εδώ, που να τους πάω να δοκιμάσουν καλή ελληνική κουζίνα;» ο Παπαδάκης στην όμορφη Φωκυλίδου με τις φουντωτές νεραντζιές, τοποθετείται φυσικά πάνω πάνω στη short list.
Το εκλεκτό, καθόλού ποζάτο, αν και διαχρονικά κοσμικό (σαν δέυτερη Ράτκα) εστιατόριο της Αργυρώς Μπαρμπαρήγου, ευτυχώς δεν επηρεάστηκε ποτέ από την τηλεοπτική της έκθεση. Ούτε «θετικά», να καταφτάσουν εδώ πεινασμένοι οι τηλεφίλ Ούνοι & να τα κάνουν γης μαδιάμ, ούτε «αρνητικά», να τη σνομπάρει η γαστρονομική νομεκλατούρα επειδή έβγαινε στο γυαλί.
Κι έτσι χωρίς να έχει ποτέ ακουστεί αρνητικό κιχ, σερβίρονται καθημερινά, μεσημέρι & βράδυ, σε αστραφτερά λευκά τραπεζομάντηλα, τα πιο αλησμόνητα σονέτα της νέας ελληνικής κουζίνας σαν τον ροφό μανέστρα (η ισορροπία στο λεμόνι είναι για Νόμπελ Χημείας), την ολόφρεσκη σαλάτα καβούρι (που πολλοί προσπάθησαν, αλλά λίγοι πέτυχαν), τη σφυρίδα με τρούφα ή το ψάρι φρικασέ που βλέπεις στις φωτογραφίες πάνω & κάτω.
Μην παρεξηγηθώ: η Αργυρώ ήταν πάντα αξιαγάπητη & αξιοπρεπής σε οποιαδήποτε τηλεοπτική ζώνη & είμαι ο τελευταίος που θα έριχνε έντεχνο ανάθεμα σε έναν άνθρωπο επειδή φλέρταρε με το προσοδοφόρο pop.
Αλλά… πως να το εξηγήσω; Αν και τα πιάτα προφανώς μελώνουν οι βαθιές ρίζες της Αργυρώς στο Αιγαίο και στην Πάρο, η γνώση των θαλασσινών & το μαμαδίστικο touch που το ‘χει ταλέντο, εντούτοις ο κλασικός πια Παπαδάκης καρποφορεί επί δεκατέσσερα συναπτά έτη σχεδόν από μόνος του, χωρίς το συνεχές πότισμα και το λίπασμα της δημοφιλίας της, παρά μόνο με το διακριτικό χάδι και την ανιδιοτελή αγάπη της -αντίθετα, για παράδειγμα, με την περίπτωση Μποτρίνι…
EXTRA (sweet) TIP: έβαλαν πρόσφατα στις επιλογές κι αυτό το επιδόρπιο κάτω, με σοκολάτα & passion fruit. Μην το χάσεις!
