Πως θυμάμαι το (κάποτε συγκλονιστικό) Κάθισμα και πως έγινε;

Mια από τις ωραιότερες παραλίες του κόσμου, απέραντη & φαρδιά σαν την Κόπα Καμπάνα έξω, γαλάζια πισινί νερά μέσα, έχει καλυφθεί πια από χιλιόμετρα ξαπλώστρες…

lefkada-kathisma

Είχα να πάω στη Λευκάδα πάνε 30 χρόνια και δεν είναι -φυσικά- καθόλου όπως τη θυμάμαι.

Πάρε παράδειγμα το Κάθισμα, μια από τις ωραιότερες παραλίες του κόσμου, απέραντη & φαρδιά σαν την Κόπα Καμπάνα έξω, γαλάζια πισινί νερά μέσα.

Ερχόμασταν εδώ με τους γονείς στα πρώτα χρόνια του Αντρέα, τότε που δειλά δειλά άρχισαν να εκδημοκρατίζονται οι καλοκαιρινές διακοπές και ξεκίνησαν να ταξιδεύουν επιτέλους και κάποιοι πιο ανοιχτόμυαλοι από το πόπολο.

Ήμασταν -δεν ήμασταν 5-6 παρέες σε όλη αυτή την απεραντοσύνη, με τις φλοράλ, υφασμάτινες ομπρέλες μας με τα κρόσια, που χώναμε το κοντάρι τους βαθιά στη χοντρή άμμο να μην τις πάρει ο αέρας. Γυμνόστηθες οι γυναίκες σαν τη Στεφανί του Μονακό, με Ray-Ban Aviator σαν τον Τομ Κρουζ οι άντρες και αντηλιακά με υπερυψηλό δείκτη προστασίας 6.

Τα βράδια μέναμε σε τροχοσκηνή (cult μόδα των 80s-θα σου εξηγήσω αν θες άλλη φορά), που την έσερνε ένα κόκκινο Simca, αλείφαμε ο ένας γιαούρτι στην πλάτη του άλλου και τσακωνόμασταν ποιος άφησε για λίγο τη σίτα ανοιχτή και μπήκε το κουνούπι -το μόνο πράγμα που ακουγόταν μαζί με το κύμα στην απόλυτή σιωπή κάτω από έναν ουρανό με πεφταστέρια.

Όταν αργά το απόγευμα πεινούσαμε, περπατούσαμε δυο βήματα μέχρι τη μοναδική καντίνα με τους ξύλινους πάγκους από κορμό κυπαρίσσι, και τρώγαμε τοστ με πατάτες τηγανιτές τα μικρά, ενώ έπιναν οι μεγάλοι Tequila Sunrise, κάνοντας γνωριμίες σε σπαστά αγγλικά -όλη η παραλία μια μεθυσμένη παρέα, που βαφόταν κόκκινη στο διάσημο ηλιοβασίλεμα του Ιονίου.

Το ήξερα πως δεν θα είναι το ίδιο πια -τίποτα δεν είναι. Τώρα, αντί για την παραλία, απέραντα & ανοικονόμητα μου φαίνονται τα beach bar, λες και προσδοκούν να χωρέσουν και τα 33 εκατομμύρια τουριστών που περιμένει η Ελλάδα φέτος.

Η μαγεία δεν χρειάζεται να πω ότι χάθηκε. Δεν μου φαίνεται πια αυτή η ωραιότερη παραλία του κόσμου. Βασικά η παραλία δεν φαίνεται καν.

Να μου πεις «και τι ήθελες ρε φίλε; Να τη χαίρεσαι ακόμη τόση ομορφιά μόνος σου;». Όχι μωρέ, απλά ήρθα εδώ και μου ‘σκασαν όλα αυτά βαριά. Συγχωρήστε μου, δηλαδή, που παρασύρθηκα σε αναμνήσεις. Δεν θα ξαναγίνει.