Στις φωτογραφίες πάνω & κάτω δύο αριστουργηματικές είσοδοι παλιών αστικών πολυκατοικιών στην Κυψέλη & στο Κολωνάκι, με μνημειακές σκάλες & όμορφα δουλεμένα μάρμαρα, λες & βρίσκεσαι σε αριστοκρατική γειτονιά στο μεταπολεμικό Μιλάνο.
Σε κάνουν να αναρωτιέσαι που χάθηκε τόσο γούστο με τα χρόνια. Και τότε Βαλκάνια με το ένα πόδι στην Ανατολή ήμασταν, βέβαια, αλλά είχαμε όραμα καθώς φαίνεται δυτικοτραφές & δυτικόστροφο. Τώρα; Τι σκατά είμαστε τώρα;
Κάποτε οι είσοδοι των πολυκατοικιών της Αθήνας ήταν μεγαλοπρεπείς & ψηλοτάβανες σαν αυτές εδώ. Έμπαινες & δεν ήταν ανάγκη να χαμηλώσεις την αύρα σου ως και ένα μέτρο για να περάσεις το κατώφλι.
Στα διαμερίσματα ο αέρας είχε στη διάθεσή του πολύ χώρο για να κυνηγήσει τον εαυτό του & το φως δεν συμμετείχε σε κρυφτό. Ίσα ίσα που άπλετο σου μαρτυρούσε ζαβολιάρικα που κρύβεται η σκόνη.
Πατούσες ξυπόλητος στο γυαλισμένο μάρμαρο & η ταλαιπωρημένη από τα παπούτσια ύπαρξή σου δροσιζόταν μήνα Αύγουστο. Τα πόμολα ήταν βαριά, αληθινά, για να σε βοηθάει η βαρύτητα να ανοίξεις τις πόρτες. Η κρεβατοκάμαρα χωρούσε άνετα ένα μεγάλο διπλό κρεβάτι για να αγαπιούνται οι άνθρωποι καλύτερα.
Το παρκέ-ψαροκόκαλο ήταν ζεστό όπως το φτηνό πλακάκι δεν θα γίνει ποτέ. Στο ισόγειο ένας μικρός κήπος & «φουαγιέ» -όχι ξεβράκωτη πιλοτή. Τα παράθυρα απέραντα για να μη μοιάζουν με φινιστρίνια & σε πιάνει ναυτία. Πουθενά γυψοσανίδα, μόνο αιώνια υλικά που και σήμερα παλιώνουν όμορφα.
Καποτε ήταν η αστική Αθήνα. Τώρα δεν είναι πια… Ούτε μέσα, ούτε έξω στον δημόσιο χώρο. Γιατί;
