Στο ΓΙΔΙ στη Μεταμόρφωση είναι κάθε μέρα σαν διευρυμένο Πάσχα! Όχι μόνο γιατί το ελληνικό κρέας (μοσχάρι, αρνί, χοιρινό, προβατίνα) είναι εδώ το κυρίως, μη σου πω το μόνο, θέμα, αλλά & γιατί όλο το σκηνικό (οι επιτόπου κοπές, οι έμπειροι ψήστες, η δεντροσκέπαστη αυλή, η -πρώην- λαϊκή γειτονιά) συνηγορούν σε μια κρεατοφαγική εμπειρία να πέσεις με τα μούτρα.
Μη φανταστείς, βέβαια, καμιά πρωτόγονη χασαποταβέρνα, αφού το ΓΙΔΙ (αδερφάκι του Ψάριστον) και μοντέρνο logo έχει και ευγενικά παιδιά στο σέρβις και εξαιρετική πελατεία: τα βόρεια προάστια δεν απέχουν και πολύ και είναι γνωστή η νοσταλγία του Έλληνα «αυτοδημιούργητου επί ΠΑΣΟΚ» για το χωριό του…
Στο ΓΙΔΙ οι πατάτες τηγανιτές είναι φανταστικές, το ίδιο & το συκώτι σε μπόλια (φρυγαδέλι). Παράγγειλε επίσης τη φορμαέλα με το αβγό μάτι από πάνω, τη βουτυρόφετα (όνομα & πράγμα) & το χειροποίητο λουκάνικο παραγωγής τους.
Αυτές που μου έκαναν κάπως φτωχές ήταν οι σαλάτες, αλλά όταν ήρθε η ώρα για την τεράστια (δίκιλη) σπαλομπριζόλα με το αιματάκι της, έκλαψα με τη νοστιμιά & την αντρίκια τέχνη στο ψήσιμο. Αν είσαι σοβαρό σαρκοβόρο (βλ. παρακάτω) να πας στο ΓΙΔΙ. Ανάσταση & Πάσχα δεν απέχουν πολύ εδώ!
Δεν κρύβω, βέβαια, πως αμφιταλαντεύτηκα πριν ανεβάσω τη μεγάλη φωτογραφία συγκλονιστικά ζουμερής σπαλομπριζόλας, καθώς με κάποιον τρόπο -πολλά τα κιλά, κόκκινο το αίμα, χοντρό το κόκκαλο- μοιάζει κάπως όλο αυτό σαν κάτι προ ολίγου ζωντανό. Περισσότερο τέλος πάντων ζωντανό από ένα κοκκινιστό κατσαρόλας ή ένα κοτόπουλο που ροδίζει στη σούβλα.
Αν και, λοιπόν, πιστεύω πως ο καθένας τρώει ό,τι του αρέσει (του κανιβαλισμού εξαιρουμένου), δεν μπορεί η απόλαυση που μου δίνει ένα τέτοιο άψογα ψημένο κομμάτι κρέας να μη λυγίσει κάτω από τις ενοχές που με κάνουν τα σύγχρονα κινήματα να νιώθω για τα πάντα: για -πρώην- συμπαθέστατα ζωντανά, τα οποία καταναλώνω σε πεντανόστιμες συνταγές (βλ. βιγκανισμός), αλλά & για το φλερτ στο γραφείο (βλ. #metoo), για το πόσες φορές ανάβω τον θερμοσίφωνα & κάνω ντους (βλ. sustainability), για το ότι είμαι Καυκάσιος (βλ. Black Power)…
Χωρίς να έχω καταλήξει τι είναι δίκαιο & τι υπερβολικό, κι ενώ περνάω τουλάχιστον μισή ώρα τη μέρα πάνω από τον κάδο για να διαχωρίζω με σπουδή τα ανακυκλώσιμα από τα μη & άλλη μισή να διαβάζω θέματα online μπας & κατανοήσω εις βάθος τη μαύρη κουλτούρα, νομίζω ότι θα συνεχίσω να τρώω κρέας μέχρι να μου απαγορευθεί.
Πιστός σε μια παράδοση παμφαγίας που κρατάει από τα προϊστορικά χρόνια. Οπαδός μιας βαθύτερης, μηδενιστικής ίσως, πεποίθησης πως ό,τι εξελιγμένο ή σοφιστικέ & αν καμωνόμαστε πως γινόμαστε με τα χρόνια, παραμένουμε τελικά ένα αιμοβόρο είδος, είτε το εξωτερικεύουμε στα social media επιτιθέμενοι -με λύσσα & σάλια που τρέχουν- στην άλλη άποψη, είτε το εκδηλώνουμε σε μια (εύχομαι καλή) χασαποταβέρνα. Όπως έκανα, δηλαδή, εγώ στο ΓΙΔΙ.
