Όπως θα υποπτεύτηκες από τον κραυγαλέο τίτλο (αν μπορούσα θα έβαζα & φατσούλα να πλημμυρίζει το post με ραδιενεργό πράσινο εμετό), τα «Σερμπέτια στου Ψυρρή» ήταν για μένα ένα χτύπημα κάτω απ’τη ζώνη & πιο συγκεκριμένα στην κάτω κοιλιακή χώρα…
Πως είναι δυνατόν να βλέπω μπαγιάτικα κέικ & παγωτό σαν αυτό που έδιναν με το δελτίο στην ΕΣΣΔ επί Στάλιν, σκεπασμένα με αραιωμένο σιρόπι σοκολάτας & πασπαλισμένα με άχνη ζάχαρη από τα ’80s, να αποθεώνονται στα φοιτητικά timeline; Τι χαμός είναι αυτός στα πανεπιστήμια, που ονειρεύονται κοπάνα για να πάνε να φάνε σιροπιαστά; Δεν έχουν γευτεί όλοι αυτοί ένα θεϊκό «κορνέτο αλτζίντα», ένα «νιρβάνα», ένα «σκάνταλ», ακόμη & ένα «ξυλάκι 0%» να το συγκρίνουν με αυτό εδώ πράγμα;
Εγώ (δεν συμφωνώ, αλλά…) καταλαβαίνω ότι η γκροτέσκα υπερ-ποσότητα & ο μαξιμαλισμός της σύνθεσης ενδέχεται να μαγνητίζουν τη λίμπιντο όσων είναι φτηνοί στο γούστο & κάθονται εδώ για να κεράσουν τη γκόμενά τους μέχρι να σκάσει. Ή ότι μπορεί να έχουν κάνει ένα κάρο μπάφους & ψάχνουν κάτι, οτιδήποτε, να γλυκάνει τη στεγνή γεύση της μαστούρας….
Εσείς, όμως, καταλαβαίνετε ότι ο εικονιζόμενος δεινόσαυρος, που βρυχάται ξαπλωμένος σε ασημί δίσκο, συντίθεται από τα πιο ευτελή υλικά της ζαχαροπλαστικής;
Γιατί δεν χρειάζεται να είσαι & ο Παρλιάρος για να το καταλάβεις: «ουκ εν τω πολλώ το ευ». Ποτέ.
(Σημ. δεν έχω άποψη για το ομοειδές Σερμπετόσπιτο της Νάνσυ γιατί δεν πήγα. Και ούτε πρόκειται…)