Γκρο πλαν στο «μεγάλο» μυθιστόρημα, που με (δι)έσωσε φέτος το καλοκαίρι, όταν η εμπειρία διακοπών στα νησιά δεν ήταν αυτή που ήξερα και περίμενα…
Χωνόμουνα στο μυθιστόρημά ΜΟΥ, όπως τα τρίχρονα απορροφούνται από την Πέππα το Γουρουνάκι, και συνεπαρμένος από τις αποκαλυπτικές εξελίξεις στην κωμόπολη New Prospect, στις Μεσοδυτικές Πολιτείες των ΗΠΑ, δεν έβλεπα, δεν άκουγα τον θόρυβο (που δεν είναι πια τζιτζίκια).
Είναι, λοιπόν, ένα αριστούργημα τα Σταυροδρόμια του Τζόναθαν Φράνζεν από τις εκδόσεις Ψυχογιός, σε μετάφραση Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη (από τον οποίο πρέπει να ζητήσω συγγνώμη αν είχε λόξιγκα στις αρχές Αυγούστου, που ξεκίνησα τις πρώτες σελίδες και τον έβριζα φωναχτά. Ήμουν εκείνη τη μέρα ένα πτώμα και οι λέξεις, που είχε βάλει στη σωστή σειρά με πολλή επιμέλεια, πετούσαν μπροστά μου σκόρπιες από εδώ κι από εκεί. Κοιμήθηκα ένα δεκάωρο κι από εκεί και πέρα έλεγα Γιώργος-Ίκαρος κι έσταζε το στόμα μου μέλι).
SPOILER: Η οικογένεια ενός πάστορα στα mid ‘70s δεν είναι καθόλου τέλεια τελικά. Κι ενώ δεν μπορώ να φανταστώ τη μαμά, τον μπαμπά, την αδερφή μου σε τόσο οριακές καταστάσεις, εντούτοις όλοι οι χαρακτήρες μου έφερναν στο μυαλό αληθινούς ανθρώπους, ακόμη και τους πιο κοντινούς μου.
Από το ίδιο πηγάδι αναδύονται όλα, αφήνει να εννοηθεί ο Φράνζεν. Και οι ακρότητες με μυθιστορηματικές διαστάσεις και τα μικρά μικρά της δικής μας ζωής, που δεν θα γίνονταν ποτέ βιβλίο, αλλά κρύβουν από πίσω τα ίδια ακριβώς ανθρώπινα κίνητρα, τα τραύματα, τις πεποιθήσεις, τους φόβους, τις σκιές μας.
Ένα υποσυνείδητο εν δυνάμει ικανό να τα τινάξει όλα στον αέρα. Ή να λουφάξει για πάντα.
Το γραψα και τρόμαξα.