Να πάει κανείς ή να μην πάει στη (νέα) Εθνική Πινακοθήκη; Ιδού η απορία

Breathtaking αριστουργήματα, κανένα storytelling, το φρικαλέο logo… Και παντού ανεξίτηλο το όνομα που έχει καπελώσει την Πινακοθήκη εδώ και χρόνια.

nea-ethniki-pinakothiki

Για τα δημοτικά, τα γυμνάσια και τα λύκεια είναι η επίσκεψη στη (νέα) Εθνική Πινακοθήκη. Να πάρει η γενιά του Euphoria μια συμπυκνωμένη σε χάπι «Λαμπράκη-Πλάκα» ιδέα από στριμωγμένα αριστουργήματα της νεοελληνικής ζωγραφικής. Κάλλιο απ’το τίποτα…

Ο 19ος αιώνας & η ζωγραφική των σαλονιών της τότε Αθήνας συγκλονιστική. Εδώ είναι και η πραγματική δύναμη της συλλογής, συγκεντρώνοντας -έστω κι έτσι τσουβαλιασμένα- την ιδιοφυΐα Λύτρα, Γύζη, Ιακωβίδη, Βολανάκη, για τους οποίους πρέπει να είμαστε περήφανοι κι ας μην τους ξέρουν παράεξω. Κάποτε θα τους μάθουν.

 

20ος αιώνας, Μόραλης, Τσαρούχης, Παρθένης, κάτι γίνεται. Σπουδαίοι κι αυτοί, αλλά έτσι όπως έχουν τοποθετηθεί στους τοίχους, δεν λένε καμία ιστορία, απλά καλύπτουν τα λευκά. Πώς ήταν οι αντίστοιχες εκθέσεις του Μπενάκη στην Πειραιώς που σε έβαζαν σε συναισθηματικό τριπ;

Ε, καμία σχέση: σε βγάζει απ’τα ρούχα σου το πόσο άνευρος μπορεί να φαίνεται ένας Τσαρούχης αν ο επιμελητής τον τοποθετήσει ψυχρά, χωρίς να φροντίσει με κάποιον μουσειολογικό τρόπο τον αισθησιασμό του και το sexiness που εδώ εξαχνίζονται.

Και τέλος, το μέγα αστείο, η πιο πρόσφατη καλλιτεχνική δημιουργία, όπου επικράτησε το παιδιάστικο δόγμα: ένα έργο απ’τον καθένα -κολλητά, ασύνδετα, αυθαίρετα, ασύδοτα, μήλα και πορτοκάλια και σταφύλια και καρπούζια, όλα μαζί κάτω απ’την ίδια κατατοπιστική ταμπέλα «φρούτα του 21ου αιώνα».
(Σίγουρα θα στήθηκαν και πολλά ντινεράκια με κρέας-ψάρι για να αποφασιστεί μεταξύ τυρού και αχλαδίου ποιοι καλλιτέχνες θα κρεμαστούν τελικά και ποιοι είναι σε δυσμένεια.)

ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ:

Πολλά breathtaking αριστουργήματα, λίγος χώρος, κανένα storytelling, η γνωστή εξωτερική ράμπα (που ενέπνευσε το φρικαλέο logo της Νέας Εθνικής Πινακοθήκης) να καταλαμβάνει, σκονισμένη, περισσότερα τετραγωνικά απ’ τις κυρίως αίθουσες, ένας άξιος Μποκόρος εδώ, δύο φιλενάδες μας ζωγράφοι-κούκλες εκεί και παντού ανεξίτηλο το όνομα της κοπέλας που έχει υιοθετήσει τον εθνικό μας πλούτο (μόνο στα καζανάκια δεν το γράφει ή δεν το πρόσεξα).

Εγώ στη θέση σου δεν θα πήγαινα. Τα έχεις δει τα έργα, θα τα ξαναδείς, θα δεις σίγουρα καλύτερα (από τον 20ο και τον 21ο), σε πιο υποδειγματικές συνθήκες.
Αλλά το ξαναλέω: τα σχολεία να πάνε. Έχει και αυλή για τσιγάρο.