Έχεις κυκλοφορήσει καθόλου τον τελευταίο καιρό στην Αθήνα; Εφιάλτης.
Όχι μόνο εξαιτίας της απάλευτης κίνησης (λες & όλα τα ΙΧ που αγοράστηκαν με επιστρεπτέες προκαταβολές παραδόθηκαν κατά χιλιάδες μέσα στο προηγούμενο καλοκαίρι), αλλά & επειδή ξαναβιώνουμε τις χειρότερες μέρες του 2006: μια πόλη σε οργασμό, όμως όχι από έρωτα -από βιασμό.
Τριπλοπαρκαρισμένα τζιπ στα πιο κεντρικά σημεία-χωνιά (για να πάρει καφέ στο χέρι μια αισχρή κυρία-εισοδηματίας από την πλατεία Κολωνακίου, το μποτιλιάρισμα φτάνει μέχρι τα Εξάρχεια).
Εκατομμύρια φορτηγά, που δεν προλαβαίνουν να ξεφορτώνουν επιδεικτική αφθονία, κλείνοντας το ένα ή & τα δύο ρεύματα -ποιος χέστηκε;
Παρκάρισμα & με τις 4 ρόδες πάνω στο πεζοδρόμιο -για κλειστές γωνίες, ράμπες αναπήρων, πεζόδρομους είναι αστείο να ζητάς τον λόγο πια. Η τροχαία ανύπαρκτη; Κουρασμένη; Φοβισμένη; Πάντως απούσα.
Μετά από 15 χρόνια σφαλιαρισμένου Εγώ, η κοινωνική αγένεια, η απειθαρχία στους κανόνες που μας εμποδίζουν να πατάμε γκάζι όταν περνάει απέναντι ο γέρος, η sociopathic ναρκισσιστική συμπεριφορά, επέστρεψαν δριμύτερες μαζί με την ανάπτυξη-ρεκόρ που ανακοίνωσε περήφανος ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Γιατί είναι ο κόσμος το 2021 το ίδιο & περισσότερο κοινωνικά αμόρφωτος, παρτάκιας, διψασμένος για την επιβεβαίωση που δίνει ο ορατός πλούτος & η ασύδοτη δύναμη.
Και φυσικά αδαής για την πολλαπλασιαστική αλληλεπίδραση που έχει στους ανθρώπους της πόλης η καθημερινή βία από κάτι τέτοια μικρά. Την ώρα που το Range Rover σου έχει φρακάρει την Π.Ιωακείμ, η μάνα σου δέχεται άγρια λεκτική επίθεση στην ουρά του σούπερ μάρκετ.Κάνε τη σύνδεση, βλάκα.
Όλα εκείνα τα χρόνια της μιζέριας, ονειρευόμουνα να ξανασηκώσει η Αθήνα κεφάλι, αλλά τώρα με πιάνει κάτι σαν αγοραφοβία. Ξετσίπωτα λεφτά & αναρχία είναι ίσως πολύ εκρηκτικός συνδυασμός να αντέξω.
Γι’αυτό ανακουφίστηκα τόσο & επανήλθα στο κέντρο μου, όταν μια εργάσιμη Παρασκευή, πήγαμε με το creative team των Dirty Laundry για φωτογράφιση στα χωράφια.
Τόσο μακριά απ’την πολυκοσμία & την τρέλα, που όταν έπεσε το τυφλό σκοτάδι, έπρεπε να περιπλανηθώ στους χωματόδρομους 30’ πριν βρω έναν ευγενικό Πακιστανό-φύλακα να μου δείξει το δρόμο της επιστροφής…
«Η άλλη Ελλάς» έγραψα σε ένα στορι. Να τι εννοούσα.
