Διχασμένες ήταν οι κριτικέ για το «1821 – Η Επιθεώρηση», αλλά εγώ καθόλου δεν αμφιταλαντεύτηκα πριν πω: αριστούργημα!
Χάσατε όσοι δεν σπεύσατε στο Βεάκειο αφού:
α) θα γελούσατε -εγώ δεν σταμάτησα καθόλου.
β) θα είχατε υποκλιθεί (αντί για το αντίστροφο) μπροστά σε μερικά απ’τα πιο σπουδαία & ακομπλεξάριστα ταλέντα του ελληνικού θεάτρου, από τον Νίκο Καραθάνο & την Ελένη Κοκκίδου, μέχρι τον Γιάννη Νίαρρο, του οποίου, ορκίζομαι, δεν θα χάσω παράσταση για παράσταση από εδώ και πέρα.
γ) θα ενισχύατε μια ριψοκίνδυνη απόπειρα των Φοίβου Δεληβοριά & Δημήτρη Καραντζά να αναβιώσουν το παραπεταμένο είδος της Επιθεώρησης, που -ξέρετε κάτι;- τα κατάφεραν!
δ) θα ακυρώνατε όσους σεμνότυφους ενοχλήθηκαν με τις αριστοφανικές βωμολοχίες & την αποκαθήλωση του εθνικονεοελληνισμού. Πρόβλημά τους.
ε) θα ακούγατε μερικά πραγματικά πανέξυπνα & σπαρταριστά κείμενα, γραμμένα από ανθρώπους με ιδιοσυγκρασιακό στιλ (βλ. Λένα Κιτσοπούλου, για παράδειγμα) στην υπηρεσία ενός υπό ευτελισμό είδους που στο παρελθόν έχει δώσει, όμως, σκετς για Νόμπελ.
στ) θα χειροκροτούσατε ένα ensemble -από τους ηθοποιούς, την ορχήστρα & τους φροντιστές, μέχρι τους guest star (εγώ πέτυχα την σπαρταριστή Μάρθα Φριντζήλα)- που πραγματικά συγκίνησε με τη συλλογική του αυταπάρνηση.
Και κάτι ακόμη:
Το βράδυ εκείνο στο ρόλο της Γιάννας Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη αντικαθιστούσε τον Γιάννη Κλίνη ο απίστευτα αστείος Θάνος Λέκκας. Αν κάποιος από σας τον γνωρίζει, ας του στείλει αυτό από μένα: «Είσαι Θεός».