Περσινή θεατρική αποκάλυψη στο ρόλο του Φάουστ, με ένα εύκολο βραβείο Χορν στο τσεπάκι, ανακηρυγμένος «ο καλύτερος ηθοποιός της γενιάς του» χωρίς σπουδαίο ανταγωνισμό κι ακόμη «ο νέος Άρης Σερβετάλης«, όπως λέγεται απλοϊκά όταν θέλουν με δυο μόνο λέξεις να τονίσουν την αφοσίωση & τον «θεατρικό εγκλεισμό» του, τη σωματικότητα & τη συμμετοχή με όλες τις αισθήσεις στον εκάστοτε ρόλο του, ο Αργύρης Πανταζάρας δεν είναι ηθοποιός επί μακρόν τσεκαρισμένος (όπως ο Σερβετάλης που ξέρουμε πια ότι είναι ικανός για το καλύτερο, αλλά & για το χειρότερο, ανάλογα με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη), όμως στα δείγματα που έχουμε μέχρι στιγμής είναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ!
Τα γράφω τώρα αυτά τα διθυραμβικά με αφορμή την παράσταση 1984 στο θέατρο Βασιλάκου, βασισμένη στο διάσημο βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ, απ’ όπου & γεννήθηκε ο όρος «οργουελικός» για να περιγράψει συνθήκες ασφυκτικής κυβερνητικής παρέμβασης στην ζωή των πολιτών, καθεστώτα ανελευθερίας, διαρκούς παρακολούθησης κι ελέγχου της σκέψης.
Συνθήκες «δυστοπίας», που όμως δεν θα ήταν επί σκηνής πραγματικά πειστική, σκληρή, ενοχλητική, διεισδυτική & βασανιστική αν ο Αργύρης Πανταζάρας δεν ήταν τόσο fucking super καλός ηθοποιός!
Εννοείται ότι (τον) βοηθά που η ταλαντούχα σκηνοθέτης Κατερίνα Ευαγγελάτου έχει στήσει (γύρω του) μια πολύ καλή παράσταση από εξαιρετικούς ηθοποιούς. Όμως, μόνο αυτόν κουβαλάς κι έξω απ’ το θέατρο: τις σιωπές & τις κραυγές του, την ένταση στο βλέμμα του που λέει λόγια πέρα από το κείμενο, το σώμα του που σαν τη γλώσσα για τους κωφάλαλους διηγείται άγρια παράλληλα συναισθήματα.
Ανεπανάληπτος σε ένα ρόλο εξαντλητικό & εξουθενωτικό -σωματικά & ψυχολογικά- αναρωτιέμαι που βρίσκει το κουράγιο να τον βγάζει εις πέρας κάθε βράδυ χωρίς να μαυρίζει ανεπανόρθωτα το μέσα του. Οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του θα είχε ήδη τρελαθεί. Αυτός πως τη γλιτώνει; Ή μήπως δεν;
