Πραγματικά υπέροχο (!) είναι το πετρόκτιστο boutique ξενοδοχείο 100 Rizes που άνοιξε πρώτη φορά φέτος τον Μάιο σε έναν μαγικό ιδιωτικό κόλπο της λακωνικής Μάνης, ανάμεσα σε Γύθειο και Αρεόπολη.
Για μένα είναι πάντα σούπερ σημαντικό το που θα μείνω, οπότε σε μια περιοχή με ελάχιστες καλές επιλογές, το opening του 100 Rizes ήταν από μόνο του λόγος να έρθω εδώ γιατί:
α) Είναι πάρα πολύ ωραίο αρχιτεκτονικά, απ’ έξω στο χαρακτηριστικό στιλ της περιοχής με την άγρια λιθοδομή και την πλούσια βλάστηση κι από μέσα γήινο, απέριττο, ξεκούραστο, από τα κρεβάτια μέχρι τα πέτρινα μίνιμαλ μπάνια. Η θέα δε προς τον ήσυχο κόλπο μπροστά στο ξενοδοχείο είναι μαγική από τα μπαλκόνια! (βλ. φωτό κάτω).
Το πιο ξεχωριστό σημείο, βέβαια, είναι η πισίνα ανάμεσα στις ελιές που έδωσαν το όνομά τους στο ξενοδοχείο. Απλά μοναδικό setting!
β) Το φαγητό μέσα στο ξενοδοχείο ήταν επίσης ανέλπιστα καταπληκτικό! Τόσο που δεν σου έκανε καρδιά να βγεις πιο έξω καθόλου…
γ) Παρ’ όλα αυτά, έχει γύρω πολύ ωραίες εκδρομές, από τη διάσημη Βαθεία, το σπήλαιο του Διρού και τον Γερολιμένα, μέχρι τα πιο κοντινά Γύθειο, Αρεόπολη και Λιμένι.
Στην Αρεόπολη
Όπως απέφυγε τη σκλαβιά επί Τουρκοκρατίας, έτσι γλίτωσε & από τη νεοελληνική κακογουστιά ο εντυπωσιακά διατηρημένος οικισμός της Αρεόπολης στη Μάνη. Με λιγοστά μόνο μαγειρία (τσέκαρε το Μαυρομιχαλέικο) & καφέ-μπαρ (δες Bucca και Aula), που περισσότερο συνεισφέρουν στην υποβλητική ατμόσφαιρα, παρά την καταστρέφουν, όπως συμβαίνει συνήθως στην αισθητικά ρημαγμένη τουριστική επικράτεια.
Αν, λοιπόν, και σ’αυτήν την εκκλησία των Αγίων Ταξιαρχών, υψώθηκε το 1821 το λάβαρο της Επανάστασης, που μέσα σε δύο αιώνες «μας απελεύθερωσε εντελώς» μέχρι ασυδοσίας, η μανιάτικη Αρεόπολη δεν παρασύρθηκε σε πολεοδομικές αυθαιρεσίες ίδιον του Έθνους, αλλά επέμεινε στα παραδοσιακά πετρόκτιστα αντί να υψώσει νεοελληνικές γαμήλιες τούρτες για σπίτια… Αξίζει να το διαπιστώσεις από μόνος σου!
Στο Λιμένι
Το επίνειο (κοντινότερο λιμανάκι) της Αρεόπολης είναι το γραφικό & σε super location Λιμένι. Τόπος μια σταλιά, αλλά διάσημος στο βαθύ Κολωνάκι, χάρη κυρίως στην (αμφιλεγόμενη απ’ ό,τι ακούω πια) ψαροταβέρνα του Τάκη, απαραίτητο pit stop για κάθε «Μυκονο-αναθρεμμένο» που του ‘σκασε να κάνει το πανέμορφο road trip της Μάνης.
Αν ήμασταν όντως στη Μύκονο, θα την είχαμε, βέβαια, ταΐσει στο πουντλ τη γαριδομακαρονάδα, σαν ξαναζεσταμένα μακαρόνια φούρνου, που μας ήρθε στο τραπέζι. Το ψάρι -παραδέχομαι- ήταν πολύ καλύτερο. «Αυτό που φάγατε σπαρταρούσε δυο ώρες πριν», μας είπε ο κος Τάκης την ώρα που πληρώναμε -μάλλον μεταφορικά… Τόσο ψάρι που καταναλωθηκε αυτές τις μέρες εκεί δεν έχει το Αιγαίο όλο, και για το Λιβυκό δεν παίρνω όρκο.
Στη Βαθεία
Εντάξει τι να πούμε γι’ αυτό το Game of Thrones πυργοχωριό που δεν το λέει η φωτογραφία κάτω;
Βέβαια, ουδέν πιο συναρπαστικό από την καρτ ποστάλ. Κατά τα άλλα, ήρεμα.
