Οι «καφετέριες» & τα «φαστφουντάδικα» με τα οποία έχει γεμίσει τελευταία η αριστοκρατική (;) Κηφισιά, δεν κολλάνε στο θεμιτό όραμα ενός «greek Beverly-Hills«, όσο & αν όλοι παριστάνουν τους πρωτοκλασάτους λόγω τοποθέτησης στην προνομιακή αυτή πιάτσα. Εμ, δεν φτάνει…
Αφου φαίνεται η κιτσαρία, στη διάρθρωση του μενού (πιάτα φανταχτερά & κακοφτιαγμένα), στο σέρβις (σαν τουριστική ταβέρνα στην Κω), στη διακόσμηση (αισθητική για γριές & τα εγγόνια τους).
Μου κάνει έτσι εντύπωση που το υπερβόρειο προάστιο με τις βίλες & τους κήπους, τον Βάρσο & τα πλατάνια, αν & έχει τα χρήματα να υποστηρίξει ποιοτικά concept, είναι λίγο-πολύ σαν έρημος ιδεών, απογυμνωμένο από πραγματικά αξιοπρεπείς επιλογές, κλασικές ή σύγχρονες, πέρα από τις γνωστές & μετρημένες στα δάχτυλα εξαιρέσεις, οι οποίες κι αυτές λιγοστεύουν αντί να αβγατίζουν (διάβασε εδώ για την απογοήτευσή μου με το κάποτε εξαιρετικό Salumaio). Το Artisanal είναι από τα λίγα μαγαζιά που προσπαθούν να κάνουν τη διαφορά.
Όταν άνοιξε το Artisanal πριν λίγα χρόνια, έγινε πρώτα γνωστό για την προσεγμένη αυλή & για τη συγγένεια με τον αγαπητό σε όλους Φώτη Σεργουλόπουλο & ύστερα σιγά σιγά βάλθηκε να αποδείξει ότι έχει την πρόθεση να βελτιώνεται συνέχεια & να μην εφησυχάζει.
Τα τελευταία νόστιμα νέα είναι η προσθήκη ενός πολύ προσιτού & βασισμένου σε ελληνικές γεύσεις brunch menu κάθε Σάββατο & Κυριακή μέχρι τις 18:00, μια πανδαισία από λαχταριστά πιάτα όπως το «seafood burger με καλαμάρι, γαρίδα, σος ταρτάρ με αβοκάντο» (12€) ή το «πεϊνιρλί Δροσιάς με κιμά, κασέρι και αβγό» (9€), μια εμπειρία που καταλήγει σε αυτό που θα μου μείνει όντως αξέχαστο εμένα του «ζαχαρούλη»: τα απίστευτα γλυκά, με κορυφαία την Τάρτα Σοκολάτας Kalingo με σαντιγύ σοκολάτας, tonka & παγωτό φουντούκι, αλλά και το Εκμέκ Κανταΐφι με κόκκινα φρούτα, παγωτό καϊμάκι & φιστίκια Αιγίνης (βλ. φωτό).
Τελείως σλουρπ, λέμε!